Ach te Łowczynie

1 stycznia 1763

Cześć, jestem Karmel. Mam 13 lat, a owe coś przed twymi oczyma (co właśnie czytasz) wspomnienie mego życia zawiera.

Jeśliś jedną z Łowczyń jesteś, odłóż go a twa dusza niech w najczarniejszym Hadesie spłonie.

Jeśliś jedną z Łowczyń nie jesteś, do lektury się wproś lecz nie narzekaj gdy psikusa spuści ci los.

To słowa me, zapamiętaj je se

bo com ja ci rzekł – wnet stanie się.

Karmel, pierwszy syn Artemidy

(i zapewne ostatni)

2 stycznia 1763

Cud. Dokonał się cud. Dokonałem cudu. Teraz cud uczyni moje życie piękniejszym.

Dostałem łuk. Dostałem kołczan pełen strzał.

Jestem Łowcem. Łowcem. ŁOWCEM.

Ma najwspanialsza matka (jedyna, ale to szczegół) przyjęła mnie do swojego szeregu.

Zaczęło się moje nowe życie – lepsze życie – życie Herosa.

3 stycznia 1763

Boli mnie noga, ręka i głowa. Noga – ustrzeliła mnie Zoe. Ręka – spadłem z rydwanu w krzaki. Głowa – wszystko odbyło się na oczach Artemidy.

4 stycznia 1763

Reaktywacja. Boli mnie noga, ręka, głowa nie dano mi jeść. Jestem głodny.

5 stycznia 1763

Wciąż jestem na głodówce. Nie czuję ręki i nogi. Głowa wciąż boli.

6 stycznia 1763

Zakochałem się. Ten wielki dzik, którego kazano mi upolować odstąpił mi część swoich jagód.

Nie jestem głodny. Nie boli mnie głowa.

7 stycznia 1763

Mama zabiła dzika. Jagody zeżarła Zoe. Jestem głodny. Znowu wszystko mnie boli.