Z pamiętnika Clarissy (5)

Wspomnienia Clarissy

Jak co roku latem, dołączyło kilku nowych obozowiczów. Miałam wyjątkowy dzień dobroci, więc nikomu nie spłukałam głowy w kiblu. Pewnie olałabym nowych herosków, ale jeden rzucił mi się w oczy. Chyba dlatego, że cały czas na mnie spoglądał. Kiedy posłałam mu mordercze spojrzenie, które zazwyczaj rezerwuję dla Persia, uśmiechnął się do mnie. Ha, syn Hermesa. Na 100 %. Już ja znam ten uśmiech łajdaka. Po chwili do mnie podszedł. Bezczelny. Serio, aż sam się prosi o płukanie.

-Cześć – powiedział.- Jestem Chris.

A co mi tam.

-Hej Chris. Pokazać ci obóz? – Kiwnął głową. – Okej może zaczniemy od tamtego miejsca?- Wskazałam w stronę toalet.

-Okej. A jak masz na imię?

-Clarisse.

-Ładnie. – Zarumieniłam się mimowolnie. Miałam wtedy piętnaście lat,  więc schlebiało mi jego zachowanie, no i denerwowało. W pewnym sensie.

Tak mnie zagadał, że zapomniałam go „ochrzcić”. Ale ja to ja, więc zrobiłam coś głupiego, żeby sobie nie myślał nie wiadomo co. Powiedziałam coś w stylu, żeby mi nie podpadł, bo go spiorę. Spojrzał na mnie z uśmiechem.

-Słodka jesteś.

-Yyy…

-Do zobaczenia Clarisse.

-Spadaj. – warknęłam, a on się zaśmiał. Później myślałam tylko o nim. Za kogo on się w ogóle uważa! Nich go tylko spotkam na arenie, to…

Przez kolejne dwa tygodnie robiłam to co zawsze : dręczyłam Persia, wkurzałam Silenę, trenowałam i walczyłam z potworami, jeżeli takowe się nawinęły. No wiecie, typowe lato na obozie. Jednak Chris zakłócał ten schemat. Ciągle mnie zagadywał, zaczepiał i posyłał uśmiechy … Rzucałam ciągle cięte riposty, którymi chciałam go spławić, i udawałam wkurzoną, żeby zachować image. Zdarzało mi się szukać go wzrokiem, ja chciałam go zobaczyć , eh nie potrafię nawet tego wytłumaczyć.

Pewnego wieczoru, po którymś tam ognisku wracałam do domku. Słyszałam dziwnie radosną melodię, no i strasznie fałszywą. O zgrozo, to ja nuciłam. Czułam się dziwnie lekko, bujałam w obłokach, a jedna z moich sióstr oznajmiła mi wczoraj, że jeżeli nie przestanę się tak zachowywać, to mnie spierze. Już się boję. Nagle ktoś wyskoczył z krzaków i złapał mnie za nadgarstek. Pewnie zaraz spuściłabym mu łomot, ale zobaczyłam, że to Chris. Chris!!!

-Hej.

-Hej.

-Chciałabyś się ze mną przejść?

-Po co?

-No… eee… żeby popatrzeć na gwiazdy.

-Przecież widzę je codziennie. – Wtedy nie rozumiałam, że on mnie podrywa. Nie obczajałam tych miłosnych bania luków. W sumie … nadal nie czaję.

Chris przestąpił z nogi na nogę.

-Chciałbym ci coś powiedzieć.

-No to mów.

-Nie tutaj, może pójdziemy nad morze? – pociągnął mnie lekko.

-Jeżeli coś knujesz, to cię spiorę.- Uśmiechnął się do mnie. – Możesz mnie puścić? – zapytałam. Zarumienił się, ale puścił moją rękę, bo przez ten cały czas trzymał mnie za nadgarstek. Szliśmy i szliśmy, aż nagle się zatrzymał i odwrócił w moją stronę.

-Clarisse,  ja … – przerwał. Stał tak blisko,  zapiekły mnie policzki. Postanowiłam mu pomóc.

-No, ty … – roześmiał się. Ale ja nie powiedziałam nic śmiesznego, prawda? Po czym zrobił coś, czego najmniej się spodziewałam. Nachylił się i mnie pocałował. Miał takie miękkie usta … Pachniał tak fajnie…

Na chwilę odebrało mi rozum, a wtedy… Uderzyłam Chrisa i zapewniam, nie zrobiłam tego celowo. Nie chciałam! Ale zobaczyłam w jego oczach ból i wiedziałam, że nie zrozumie, a ja i tak nie potrafiłabym wyjaśnić. Odwróciłam się i uciekłam. Nikt mnie nie rozumie, sama siebie nie rozumiem… Nawet nie wiecie jak przekichane życie mają dzieci Aresa…