Percy Jackson i Spiżowy Smok

Siedziałem teraz z Beckendorfem, nie mogąc  uwierzyć, że dziewczyny po  prostu nas tak zostawiły w tym więźniu. Mój gniew był pomieszany z  bezradnością i rozżaleniem. Beckendorf siedział naprzeciwko mnie z  opuszczoną głową. Nie odzywaliśmy się przez parę minut do siebie. Przez  ból spuchniętej stopy nie miałem nawet sił przeklinać Annabeth.

– Jak myślisz, ile czasu zajmie im zdobycie sztandaru?- zapytał w  pewnej chwili Beckendorf.

– Nie wiem, ale na pewno nie dużo – odburknąłem.

Westchnąłem.

– Nie mogę uwierzyć, że po prostu tu tak zostawiły. Myślałem

Przerwał mi Beckendorf.

– Chłopie ty musisz się jeszcze wiele nauczyć o dziewczynach. One gdy zwęszą okazję wykorzystują ją.

– Tak jak teraz na przykład Annabeth?

– Ta

Zapadła ponownie cisza. Coś przykuło moja uwagę. Nie było słychać w oddali żadnych wiwatów. Czyżby Annabeth i Silena zapomniały o nas? Nie, to raczej mało prawdopodobne, chociaż po tym jak nas wystawiły nie zdziwił bym się. Ale istniała jeszcze możliwość iż walka się jeszcze nie skończyła.

Wstałem i podszedłem do krat dzielących nas od wolności. Spróbowałem je jakoś rozgiąć by utorować dla nas małe przejście, ale nic z tego.

– Te kraty są chronione magią. Nic z tego by je rozgiąć lub chociaż-  Beckendorfa nagle olśniło

– Percy spróbuj przeciąć drążek na pół swoim mieczem.

– Dobra – odpowiedziałem pełny obaw i bez przekonania żeby cos wyszło z tego. Odetkałem Orkana i uderzyłem nim o kratę. Usłyszeliśmy tylko mocny brzdęk wywołany przez uderzenie. Podszedłem bliżej i ujrzałem lekkie przecięcie w drążku. Poczułem przypływ nadziei wydostania się z tego więzienia. Zacząłem walić mieczem w kratę jak siekierą w drzewo.

Muszę przyznać, że trochę się zmachałem, bo Beckendorf nie mógł mi niestety pomóc. Upuścił swój miecz, gdy jedna z myrmek plunęła jadem na niego. Po chwili byliśmy już wolni i szliśmy lasem podpierając się nawzajem.

Trzymałem Orkana w prawej dłoni, a Beckendorf znaleźną po drodze tarczę w lewej. Dotarliśmy do strumyka stanowiącego granicę i ujrzeliśmy przed sobą Annabeth biegnącą z naszym sztandarem w naszym kierunku, a obok niej biegła Silena i inni z domku Aresa. Poczułem niekontrolowaną wściekłoś, która blokowała dopływ bólu mojej spuchniętej stopy do mózgu.

Skupiłem wzrok na strumyku, który wystrzelił nagle na jakieś 2 metry blokując przejście. Węzeł w moim żołądku zacisnął się tak mocno, że nie utrzymywałem kontroli nad ścianą wody. Woda jednak zamiast opaść na swoje dawne miejsce rzuciła się prosto na Annabeth i Silene, która stała najbliżej jej. Uderzyła je z mocą, tak że je przewaliła, a sztandar wyniosła z powrotem do lasu. Wyczerpany ledwo widziałem co się wokół mnie dzieje. Beckendorf spoglądał na to wszystko z opadnięto szczęką, a potem zwrócił wzrok na mnie. Jego zdziwienie ustąpiło fali podziwu i przerażenia. Czułem, jak pot przepływał mi przez plecy i twarz, a nogi się pode mną ugięły.

– Nie mam już sił – wymamrotałem

– Spokojnie, za chwilę zaniosę cię do obozu – powiedział drżącym głosem.

Wiedziałem, że to nie możliwe żeby mnie zaniósł tam, bo on też nie miał sił. Spróbowałem się podnieść, ale nie wyszło mi to i poczułem tylko okropny ucisk w głowie. Zanim zemdlałem usłyszałem tylko jak Beckendorf woła o pomoc.