Noc Kairu (5)

Stałem przed domkiem numer 3 z bagażem w ręce. Otworzyłem drzwi i poczułem zapach oceanu. Wszedłem do mojego domku i rozejrzałem się dokoła. Nic się nie zmieniło. Łóżko stało tam gdzie stało, a prezent od mojego ojca stał w końcu pokoju. Był trzy razy większy niż poprzedni (tamten niechcący zniszczyłem dwa lata temu).

Położyłem torbę na łóżku. Wyszedłem i biegiem ruszyłem w stronę Wielkiego Domu.

Na werandzie jak zwykle siedział Pan D. i Chejron.

– Percy. – przywitał mnie centaur. – Jak miło cię znowu widzieć.

– Ciebie również Chejronie. Witam Panie D.

– Ta, ta … – odpowiedział nie odrywając wzroku od swojej dietetycznej coca-coli.

Mruczał cały czas coś pod nosem. Zrozumiałem „Otwieraj się” i „Bo zamienię cię w wieloryba”.

Zniżyłem głos i spytałem:

– Co mu się stało?

Chejron westchnął.

– Stary Dionizos głupieje.

Spojrzałem na Pana D. kątem oka i zobaczyłem, że majstruje przy otwarciu puszki. Wystawiał przy tym język, co wyglądało bardzo dziwnie.

Nagle poderwał się z krzesła i zaczął tańczyć wokół stolika.

– A widzisz. – krzyknął do puszki, która stała otwarta. – Mówiłem, że się w końcu otworzysz!

– Trzeba go będzie na trochę odesłać. – powiedział centaur.

Pan D. w tym czasie zaczął tańczyć makarenę.

– To ja może już pójdę. – rzekłem osłupiały.

*             *             *

Szedłem samotnie po plaży rozmyślając o kilku poprzednich dniach.

Moje rozmyślania przerwał dziewczęcy krzyk. Annabeth. Rzuciłem się biegiem w stronę lasu. Dobiegłem do Pięści Zeusa i zobaczyłem wielkiego skorpiona. Pochylał się nad Ann, która w bezruchu leżała na ziemi.

Skorpion odwrócił się i wbił we mnie swoje wielkie czerwone ślepia. Niewiele myśląc chwyciłem Orkana i ciąłem w potwora. Poruszałem się z niezwykłą szybkością. Po bestii został jedynie szary proch.

Uklęknąłem przy Annabeth. Żyła, ale jej oddech był płytki. Wziąłem ją na ręce i zaniosłem w stronę Wielkiego Domu.

CDN