Chłopiec

Jak co ranek wyszedłem na dwór, nad jezioro żeby się przewietrzyć. Lecz od razu po wyjściu z domku usłyszałem sprzeczki Clarissy i (niestety) jedną z łowczyń. Zauważyłem Grovera na uboczu grupki herosów, podbiegłem do niego i zapytałem co się dzieje.

– Łowczynie przyjechały dziś w nocy.

Oznaczało to tylko jedno, Artemida – a przyjeżdża na obóz tylko w ważnych sprawach, jak z resztą większość bogów, ale Ona wyjątkowo ważnych, jest w wielkim domu i rozmawia z Chejronem. Szybko pobiegłem do mojego nauczyciela zapytać się co się dzieje. Gdy wreszcie dobiegłem zobaczyłem Artemidę, Chejrona, Dinizosa i Annabeth siedzących na werandzie przy stole. Annabeth trzymała książkę, której tytuł udało mi się odczytać pomimo mojej dysekcji, brzmiał on „Dzieci pomniejszych bóstw o słabym zapachu”. Po odczytani tytułu Chejron gestem ręki powiedział żebym usiadł.

– Percy, dziś w nocy wyrocznia podała nową przepowiednię, która brzmi trochę niepokojąco, Annabeth zacytujesz?

„W wieczór ten dziecię wielkiej mocy

pamięć swą straci, a Pani łowów

w mym domu zagości, wyślecie bohaterów

czworo ku północy jutrzejszej nocy„

– Ale co ma do tego Artemida?

– Ona pierwsza spotkała tego hmm, jakby to powiedzieć? Chłopca.

– Herosem ten człowiek na pewno nie jest, ponieważ sam poluje na potwory. Jest, był najzwyklejszym dzieckiem, ale stało się coś o czym nawet ja nie wiem, a poza tym nie wyczuwam zapachu –powiedziała bogini.

– A gdzie on teraz jest?

– Uciekł – powiedziała Artemida

– Jak to uciekł?

-Może zacznę od początku

– Byłam w Alpach, w Europie, udało mi się znaleźć  dziewczynkę idealną na łowczynię, jej inicjacja miała odbyć się w ten wieczór. A teraz do rzeczy. Był normalny słoneczny dzień, idealny na łowy. Jedna łowczyni wracająca ze zwiadów poinformowała mnie o stadzie 5 cyklopów górskich. Zaplanowaliśmy zasadzkę na noc koło strumyku. Gdy skradałyśmy się otaczając potwory zauważyłam innego myśliwego – tego chłopca – uzbrojonego od stóp do głów w samą broń, ludzką bez żadnych niebiańskich spichrzy. Dałam znak łowczynią żeby się zatrzymały ponieważ chciałam zobaczyć jak te stwory rozszarpują tego śmiertelnika. Ku mojemu zaskoczeniu chłopiec zgrabnie strzelił z łuku dwoma strzałami powalając obydwóch naraz. Wdrapał się szybko na drzewo, wykorzystując dezorientację pozostałych, skoczył na jednego, a wtedy miał dobre miejsce na rzucenie siekier w pozostałych, ostatniego powalił swoim mieczem. Wyjął ze swojego plecaka słoik i złapał trochę złotego pyłu z potworów. Rozkazałam trzem łowczyniom go śledzić. Ja wróciłam do obozu gdzie wszystko już było przygotowane na przyjęcie nowej łowczyni. Ceremonia odbyła się normalnie, lecz na powrocie do namiotu zauważyłam biegnącą w naszym kierunku jedną z dziewcząt,  które wysłałam za chłopcem. Gdy była już przy mnie opowiedziała mi co się stało.

– Pani!

– Co się stało?

– Chłopiec- sapała- złożył przysięgę.

– Jaką przysięgę?

– Wieczystą.

– I co z tego? Przecież jej nie przyjęłam.

-Złożył ją chwilę przed ceremonią.

– W takim razie on nie żyje. Moja przysięga obejmuje tylko dziewczęta, a chłopców zabija.

– Jemu udało się przeżyć.

– Co?!

– Tak Pani, niosą już go.

– Gdy go już przyniosły położyliśmy go do łóżka w zapasowym namiocie, gdy wróciłam rano zobaczyć że go już nie było.

Po chwili niezręcznej ciszy jako pierwszy odezwał się Chejron.

– I rozumiemy, że wers o utracie pamięci jest właśnie o nim, ponieważ przysięga go nie zabija więc coś wżęła w zamian.

– I w związku z tym? –odpowiedziałem z lekkim poirytowaniem.

– Macie go odnaleźć! – Powiedział bez przekonania centaur

-Czyli misja? – odpowiedziałem ukrywając szczęście ponieważ już od kilku tygodni nie było żadnej

– Tak misja – odparł.