Arachne III (6)

Siedziałam na zimnej ziemi. W zgrabiałych rękach trzymałam gitarę. Sztywne palce myliły akordy, a schrypnięty głos co chwilę milkł. Nie poznawałam tego miejsca. Nie poznawałam tych ubrań. Nie poznawałam tych dłoni. Ale poznawałam melodię. Tą piosenkę słyszałabym nawet, gdybym miała zatkane uszy- to była kołysanka, którą śpiewała mi moja mama, gdy byłam bardzo, bardzo mała. Gdy jeszcze nie wiedziałam, kim jestem. Gdy jeszcze wszystko było w porządku. I którą ja, dziesięć lat później, śpiewałam by ukoić płacz Molly. Może piosenka niezbyt się do tego nadawała, ale zawsze, gdy ją słyszałam, czułam się bezpieczna.

Gdy noc ciemna świat otuli

Kiedy zgaśnie ci ostatnia z gwiazd,

Kiedy wszyscy cię opuszczą

Pamiętaj, że zostanę jeszcze ja.

Nie odejdę, nie ucieknę, nie ulecę jak ptak

I jak skała wśród fal

Będę trwać

Aż skończy się świat…

Nagle urwałam. Otaczający mnie słuchacze rozbiegli się w panice. Ktoś się zbliżał. Ktoś, a raczej coś. Usłyszałam jeszcze ogłuszający ryk, a potem obraz rozsypał się jak domek z kart. Sceneria się zmieniła. Znowu siedziałam, znowu było mi zimno i znowu byłam kimś innym. Zakneblowana i przywiązana do drzewa chropowatym sznurem, rozpaczliwie próbowałam się wyswobodzić. Nie mogłam się poruszyć. Nie mogłam krzyknąć.

Wtem nad Arachne z nikąd pojawiła się twarz. Straszliwa twarz. Prawa połowa była wykrzywiona wściekłością i przewiercała ją na wylot spojrzeniem złotego oka. Lewa patrzyła łagodnie niebieską źrenicą i uśmiechała się pogodnie. Nikt przede mną nie ucieknie.

Obudziłam się z wrzaskiem. Po brzęku tłuczonego szkła poznałam, że próby zapalenia światła byłyby teraz bezcelowe.

-Wstawać!!!- krzyknęłam głosem syreny (okrętowej). Nieliczni (na razie) mieszkańcy domku Hermesa patrzyli na mnie zaskoczeni, gdy pośpiesznie wciągnęłam bojówki na rybaczki w których spałam i bosa wypadłam z domku. Wiedziałam, czym to grozi (podpowiedź: satyrowie mają kozie tyłki), ale teraz najważniejszy był pośpiech. Dobiegłam na Wzgórze Herosów. I zamarłam: spełniły się moje najgorsze podejrzenia. Przodem do mnie, przywiązana do sosny i zakneblowana, siedziała Silena. Zaczęłam jak szalona przecinać więzy. Wtedy właśnie przybiegła reszta herosów. Na Wzgórze jako pierwszy dotarł Allan. Fryzura a’la Meduza, wygniecione ubranie i nieprzytomny wzrok świadczyły, iż niedawno wyrwano go z głębokiego snu.

-Co się stało?- wrzasnął.

-Zaszedł mnie od tyłu.- odpowiedziała przez łzy Silena.- Związał i zakneblował. Nie miałam jak się uwolnić. Próbowałam coś zrobić, coś, żeby zostawił drzewo, ale nie zadziałało. Nie potrafię czarować jak jestem zdenerwowana! A on… on powiedział, że tak będzie lepiej i dla mnie i dla niej…- w tym momencie córka Afrodyty się zawahała, jakby miała coś na końcu języka, ale jednak postanowiła tego nie mówić. Zamiast tego wybuchła płaczem.

-Kto to był? Kto tu przyszedł?- zapytał natarczywie Adolf, syn Aresa.

-On.- wyszeptała zapłakana Silena.- Luke.