Złodziej Pioruna oczami Annabeth (3)

Stałam na arenie i patrzyłam jak Clarisse walczyła z herosami. Córeczka Aresa. Walka to jej żywioł. Ogółem dzieci Ateny czyli ja i moi bracia (tak, tak, moją matką jest Atena – bogini mądrości) nie dogadują się z dzieciakami Aresa. Rozumiecie, nie te progi. To tak jakbyście rozmawiali z butem. Zero rozumu. Tylko kupa mięśni. Ja tam osobiście nie lubię się bić. Uważam, że spory można załatwić normalną rozmową, a nie od razu wyskakiwać z pięściami.

Więc kiedy znudziło mi się patrzenie jak córka Aresa świetnie się bawi, poszłam do domku. Wzięłam książkę żeby sobie poczytać i  wyszłam z domku. Wtedy podbiegł do mnie Connor Hood z domku Hermesa.

– Hej – powiedział – Co słychać?

– Okey, Właśnie miałam do was iść. – odpowiedziałam.

Chłopak uśmiechnął się chytrze.

– No to chodźmy. Przyda ci się towarzystwo.

– Okey, ale mam dziwne przeczucie, że czegoś ode mnie chcesz.

– Córeczka Ateny, zawsze wszystko wie prawda ? – zaśmiał się przyjacielsko – Luke mnie wysłał żeby przekonać cię do zawarcia przymierza podczas bitwy o sztandar. Więc jak?

– Właściwie to czemu nie? Dobra niech będzie. – uścisnęłam mu dłoń.

– Super.

– Tylko plan zostawcie nam, dzieci Ateny coś wymyślą. Wygramy.

– Taką mam nadzieję. Dzięki.

– Nie ma za co.

Doszliśmy do domku.

– A właściwie to po co do nas szłaś?

– Chejron przyprowadzi nowego. Potrzebna mu niańka.

Zaśmiał się.

– Dobra. To czekamy w środku.

Wszedł do środka, a ja zaczęłam czytać książkę. Uwielbiam architekturę. Wtedy usłyszałam kopyta. Podniosłam wzrok i zobaczyłam  jak Chejron idzie w moją stronę z Percym. Nie chciałam patrzeć na niego z góry, ale tak samo wyszło.

– Annabeth – powiedział Chejron – mam w południe trening łucznictwa. Zajmiesz się Percym?

-Jasne Chejronie.

– Domek numer jedenaście – powiedział centaur do chłopaka – Rozgość się.

Weszliśmy do domku. Byłam przyzwyczajona do tego, że zawsze było tam dużo ludzi. Wszyscy ukłonili się Chejronowi, a on powiedział:

– Doskonale. Powodzenia, Precy. Widzimy się wieczorem.

I poszedł sobie. Chłopak stał w drzwiach i gapił się na wszystkich. Wyglądał jak totalny głupek.

– No? – powiedziałam – Może wejdziesz?

Posłuchał mnie, ale potknął się przechodząc przez próg. Udało mi się powstrzymać śmiech, ale niektórzy parsknęli.

– Precy Jacksonie, witaj w domku numer jedenaście! – powiedziałam do niego.

– Zwyczajny czy nieokreślony – zapytał ktoś.

– Nieokreślony – odpowiedziałam.

Wszyscy westchnęli.

– No już, spokojnie. Po to tu właśnie jesteśmy. Witaj, Precy. Możesz zająć to miejsce na podłodze, o tam. – powiedział Luke.

Luke jest synem Hermesa. No i jest super. Jak byłam mała znalazł mnie na ulicy i się mną zaopiekował. Był moim bohaterem. Zresztą nadal nim jest. Jest taki odważny i przystojny.

Poczułam, że się rumienie.

– To jest Luke – powiedziałam – Będzie na razie twoim grupowym.

– Na razie? – spytał chłopak.

Już miałam mu wyjaśnić, ale wyręczył mnie Luke.

– Jesteś nieokreślony. W jedenastce przyjmujemy wszystkich nowych gości. To oczywiste, przecież naszym patronem jest Hermes, bóg podróżników.

Precy spojrzał na podłogę, a potem na innych obozowiczów.

– Jak długo tu zostanę? – spytał.

– Do dobre pytanie – powiedział Luke – Dopóki nie będziesz określony.

– A ile to trwa?

Wszyscy się roześmiali.

– Wiesz co- powiedziałam- Może pokaże ci boisko do siatkówki.

– Już je widziałem.

– Chodź mówię.

Chwyciłam go za rękę i wyprowadziłam z domku.

– Musisz zacząć sobie radzić Jackson.

– Że co?

Przewróciłam oczami. Już było oczywiste, że to nie dzieciak Ateny.

– Nie wierzę, że wydawało mi się, że to ty nim jesteś – mruknęłam.

– O co ci chodzi? Wiem tyle, że zabiłem jakiegoś bykołaka…

– Nie mów tak! – zaczynał mnie drażnić, a to się rzadko zdarza – Czy wiesz, ile dzieciaków z tego obozu marzy o takiej okazji?

– Żeby dać się zabić ?

– Żeby walczyć z Minotaurem. Jak myślisz, do czego nas tu szkolą?

Zaczął potrząsać głową.

– Słuchaj, jeśli to coś, z czym walczyłem, naprawdę było tym Minotaurem, tym z opowieści…

-Tak.

-W takim razie powinien być tylko jeden.

-Tak.

– I on zginął jakiś tryliard lat temu, nie? Tezeusz zabił go w labiryncie. Więc…

– Precy, potwory nie umierają. Można je zabić. Ale one nie umierają.

-Dzięki za wyjaśnienie. Teraz już wszystko rozumiem.

– Nie mają duszy jak ty czy ja. Można je na chwilę rozproszyć, czasem nawet na dość długo jak się ma szczęście. Ale to są pierworodne siły, Chejron nazywa je archetypami. I w końcu się odtwarzają.

– Czyli, że jeśli przypadkiem zabiłem któregoś z nich, mieczem…

– Ery… to znaczy twoją nauczycielkę matematyki? Zgadza się. Ona nadal istnieje. Ty ją tylko bardzo, ale to bardzo wkurzyłeś.

– Skąd wiesz o pani Dodds ?

– Gadałeś przez sen.

– Zaczęłaś nazywać ją inaczej. Erynią? To są sprawczynie w Hadesie, prawda?

To było nierozsądne wymawiać ich imiona. Spojrzałam w dół, ale na szczęście nie przywołał ich.

– Nie powinieneś nazywać ich po imieniu, nawet tutaj. Nazywamy je Łaskawymi, jeśli musimy o nich mówić.

– Słuchaj, czy istnieje cokolwiek, o czym możemy mówić tak, żeby nie wywoływało to grzmotów? I dlaczego muszę mieszkać w jedenastce. W innych domkach jest mnóstwo pustych łóżek.

Aż zrobiło mi się słabo. Miałam na dzieję, że bogowie tego nie słyszeli.

– Nie wybiera się domku Precy. To zależy od tego, kim są twoi rodzice. Albo.. jeden z nich.

Spojrzałam na niego, mając nadzieję, że to zrozumie. Jak bardzo się myliłam….

– Moją mamą jest Sally Jackson – powiedział – Pracuje w cukierni na dworcu w Grand Central. W każdym razie tak kiedyś było.

Zrobiło mi się go żal. Stracił matkę. To musiało być bolesne.

– Bardzo mi przykro z powodu twojej mamy, Precy. Ale nie o nią mi chodzi. Mówię o twoim drugim rodzicu. Twoim tacie.

–  Nie żyje. Nigdy go nie znałem.

Westchnęłam.

– Twój ojciec nie umarł Percy.

– Skąd wiesz? Znasz go?

– Nie, oczywiście że nie.

– W takim razie skąd ta pewność …

– Ponieważ znam ciebie. Nie trafił byś tutaj gdybyś nie był jednym z nas.

– Nic o mnie nie wiesz.

– Nie? Założę się, że często zmieniałeś szkoły. Co więcej zazwyczaj cię z nich wyrzucali.

– Skąd…

– Stwierdzili u ciebie dysleksję. Może także ADHD.

– A co to ma do rzeczy?

– Wszystko razem stanowi pewien znak. Litery wypływają ci z kartek, kiedy czytasz? To dlatego, że twój umysł jest zaprogramowany na starożytną grekę. A ADHD… jesteś wybuchowy, nie potrafisz usiedzieć w klasie. To odruchy bitewne. Mogą ci uratować życie w prawdziwej walce. A jeśli chodzi o problemy z koncentracją, to po prostu dlatego, że widzisz za dużo, Percy, nie za mało. Masz bardziej wyczulone zmysły niż śmiertelnik. Oczywiście nauczyciele chcieli by to leczyć. Większość z nich to potwory. Nie chcą żebyś zobaczył ich prawdziwą naturę.

– Mówisz, jakbyś… Ty też to przeszłaś?

– Większość dzieciaków tutaj przez to przeszła. Gdybyś nie był jednym z nas, nie dałbyś rady Minotaurowi, nie mówiąc już o przeżyciu ambrozji i nektaru.

– Ambrozji i nektaru?

– To, co dostawałeś do jedzenia i picia, żeby wyzdrowieć. To wszystko zmieniłoby cię gdybyś był zwyczajnym dzieckiem. Zmieniło by ci krew w ogień, a kości w piasek i byłbyś trupem. Spójrz prawdzie w oczy. Jesteś herosem.

Szok. Tylko to malowało się na jego twarzy.

Nagle ktoś głośno krzyknął.

– Ej! Nowy!

W naszym kierunku szła Clarisse wraz ze swoimi siostrzyczkami.

– Clarisse – westchnęłam – Może byś poszła wypolerować włócznię albo coś?

– Pójdę, Księżniczko – powiedziała – Muszę mieć czym cię przeszyć w piątek wieczorem.

– Erre es korakas ! – krzyknęłam – Nie masz szans.

– Zetrzemy cię na proch – odpowiedziała, ale nie była tego zbyt pewna. – Co to za chuchro?

– Precy Jacksonie poznaj Clarisse, córkę Aresa.

– Znaczy … boga wojny – powiedział

Dziewczyna zaśmiała się.

– Coś ci się nie podoba?

– Nie. Ale tłumaczy ten smród.

Oj. To było nierozważne. Clarisse warknęła.

– Nowi muszą przejść przez rytuał inicjacyjny, Persiu.

– Percy.

– Wszystko jedno. Chodź, pokażę ci.

– Clarisse – chciałam go obronić.

– Nie wtrącaj się mądralo.

Odezwała się kretynka. Percy podał mi swój róg i chyba chciał walczyć, ale córka Aresa chwyciła go za kark i ciągnęła do łazienek. To już było nudne. Każdego nowego topiła w sedesie. Nie powiem żeby nie, ale to był nawet śmieszny widok jak chłopak kopał ją i walił pięściami jak małe dziecko. Weszli do łazienek, a ja za nimi.

– To ma być kandydat do ,,Wielkiej Trójki” – powiedział dziewczyna – Już to widzę. Minotaur pewnie padł ze śmiechu na jego widok.

Byłam zaszokowana, że Clarisse na to wpadła. Też myślałam, że to może być dziecko jednego z ,, Wielkiej Trójki”. Nawet obstawiałam Zeusa. W końcu już raz wpadł…

Zakryłam oczy dłonią, ale i tak patrzyłam przez palce co się dzieję. Chłopak klęczał przed sedesem, a Clarisse próbowała wepchnąć mu głowę do miski klozetowej.

I wtedy stało się coś niesamowitego. Kabina zatrzęsła się, a z ubikacji wystrzelił słup wody uderzając prosto w Clarisse. Potem wszystkie pozostałe toalety wystrzeliły wodą i zalały całą łazienkę. Woda wypchnęła córki Aresa na zewnątrz. Cała mokra patrzyłam zaszokowana na chłopaka. Siedział na podłodze i był zupełnie suchy. Nawet kafelki na około niego nie były zalane. Chłopak wstał.

– Jak ty to … – zdołałam wykrztusić.

– Nie wiem.

Wyszliśmy na zewnątrz. Clarisse wraz ze swoimi siostrami siedziała w błocie.

– Już nie żyjesz, chłoptasiu.

– Chcesz jeszcze łuk wody z kibla Clarisse? Nie? To się zamknij. – krzyknął Percy.

Dziewczyna chciała się na niego rzucić, ale siostry ją powstrzymały. Chwyciły ją i pociągnęły w stronę domków. Popatrzyłam się na chłopaka. Clarisse mu tego nie odpuści. Będzie chciała go zabić. To może być niezła przynęta…

– Co? – zapytał – O czym tak myślisz?

– Myślę, że chcę cię w swoim zespole na zdobywaniu sztandaru.

Miałam świetny plan. Luke będzie zachwycony.