Złodziej Pioruna oczami Annabeth (2)

Właśnie szłam do skrzydła szpitalnego żeby zobaczyć co z Percy’m, kiedy zobaczyłam podenerwowanych satyrów wchodzących do Wielkiego domu. Ubrałam moją czapkę niewidkę i podeszłam do drzwi.

-… do przesilenia letniego! – powiedział głos podobny do Chejrona.

– Wysłałem grupki satyrów na poszukiwania, ale nic z tego. Przepadł – odpowiedział mu drugi głos…

– Musimy szukać dalej. Biedny chłopak. Myślą, że to on jest złodziejem.

– Nie oni  jedni.

– Ten chłopak jest niewinny. On nawet nie wie do końca kim jest.

– Masz pewność?

– Tak i ….

– Nie ładnie tak podsłuchiwać młoda damo – powiedział głos za mną.

Nagle stałam się widoczna. Czapka znalazła się w mojej kieszeni, a za mną stał Dionizos. Miał znudzoną minę.

– Ja…

– Nic mnie to nie obchodzi.

– Co tu się dzieje – powiedział Chejron. – Annabeth? Co tu …. Och. Ile słyszałaś?

– Ja, tylko tyle, że coś skradziono, a termin mija w letnie przesilenie. Chejronie, co się dzieje?

– Annabeth. To nie twoja sprawa, dziecko.

– Ale ja mogę pomóc. Mogę się na coś przydać.

– Nie – powiedział Dionizos – Nie mieszaj się w to, zrozumiano?

Chciałam się z nim kłócić, ale on był bogiem. Poza tym  jego ton znaczył, że mam się nie sprzeciwiać. Zerknęłam jeszcze na centaura, ale i jego mina wyrażała to samo.

– Tak.

Powiedziałam i poszłam do domku przemyśleć wszystko.

Po południu siedziałam już u chłopaka i karmiłam go ambrozją i nektarem. Był już umyty i opatrzony więc wyglądał lepiej niż podczas naszego pierwszego spotkania. Miał ciemne włosy i łagodne rysy twarzy. Kiedy spał wyglądał jak niemowlak. Dałam mu kolejną łyżkę ambrozji.

– Mamo …. – mamrotał chłopak – Uważaj…. Pani Dodds … ona … ona jest potworem … uciekaj …. mamo!

Chłopak ruszał się niespokojnie. Włożyłam mu w usta łyżkę z ambrozją, ale troszkę skapnęło mu na brodę. Teraz naprawdę wyglądał jak upaćkany niemowlak. Uśmiechnęłam się pod nosem i  wytarłam mu brodę. Otworzył oczy.

– Co się stanie w letnie przesilenie? – spytałam.

Nie mogłam się powstrzymać. Po prostu musiałam się dowiedzieć.

– Co?  – wykrztusił

Rozejrzałam się po pokoju. Musiałam mieć pewność, że nikt nas nie słyszy. Gdyby Chejron, albo co gorsza Pan D. się dowiedział….

– Co się dzieje? Co zostało skradzione? Zostało nam tylko kilka tygodni!

Nagle ktoś zapukał do drzwi. Wepchnęłam mu łyżeczkę do buzi. Chłopak stracił przytomność, a do pokoju wszedł Grover.

– I co z nim? Ocknął się?

– Tak, ale tylko na chwilkę. Wymamrotał coś i zemdlał.

– Ja przy nim posiedzę, idź poćwiczyć.

– Dobra.

Wyszłam ze skrzydła szpitalnego i poszłam na arenę. Musiałam się wyładować.

Następnego dnia chłopak był już przytomny. Stałam oparta o balustradę i patrzyłam jak Chejron gra z Panem D. w karty. Po chwili przyszedł Grover i prowadził ze sobą chłopaka. Satyr wskazał ręką na centaura.

-Pan Brunner! – krzyknął Percy.

,,Pan Brunner” odwrócił się do chłopaka.

– Miło cię widzieć, Percy – powiedział – Będziemy mogli zagrać na pełne talie.

Wskazał na krzesło koło Pana D.

– Och, obawiam się, że muszę to powiedzieć. Witaj na Obozie Herosów. Tyle. I nie spodziewaj się, że miło mi cię poznać.

Chłopak siedział tyłem więc nie widział jego miny, czego bardzo żałowałam.

– Yyy… dziękuję – powiedział i odsunął się od boga. Miałam ochotę wybuchnąć śmiechem.

– Annabeth ? – powiedział Chejron.

Podeszłam do niego i stanęłam przed Prącym.

– Ta młoda dama opiekowała się tobą w chorobie Precy. Annabeth, kochanie, możesz powiadomić innych o przybyciu Percy’ego? Na razie zamieszka w domku numer jedenaście.

Co?! Chciał się mnie pozbyć. Wiedział to. Trudno. Wyciągnę prawdę od chłopaka. Ale później.

– Jasne, Chejronie – odpowiedziałam.

Spojrzałam na róg Minotaura, który Percy trzymał w ręce. Przypomniałam sobie jak śmiesznie wyglądał jak był nieprzytomny.

– Ślinisz się przez sen – powiedziałam do niego, po czym odwróciłam się i pobiegłam przed siebie. Weszłam do domku numer jedenaście. Tłok jak zawsze. Wszystkie nowe dzieciaki tu trafiają. W końcu to domek Hermesa.

– Luke? – zapytałam

– Nie ma go. Jest na arenie. – powiedział jeden z jego braci.

– Aha. Powiedz mu, że będziecie mieli nowego. Miłej zabawy – uśmiechnęłam się i wyszłam.