Tajemnica dwojga kochanków (7)

Narracja Annabeth

Przysunął mnie do siebie lekko, z łatwością mogłam mu się wyrwać lecz nie chciałam, wolałam zostać w jego ramionach. Nawet nie mam pojęcia kiedy utonęłam w jego pocałunku, nie wiem też kiedy moja ręka zaczęła mierzwić mu włosy, a serce bić z prędkością światła.

– Khm… – Dziwne jest uczucie, gdy grecki bóg przerywa pocałunek. A szczególnie gdy to pocałunek z jego własnym synem.

– Przepraszam. – Powiedziałam zawstydzona, dziękując Apollowi, że teraz jest na drugiej półkuli w swoim słonecznym rydwanie, sprawiając, że nad obozem jest noc, która zakrywa rumieńce na moich policzkach. – Poniosło nas, a szczególnie mnie.

– Nic nie szkodzi – Odparła mama, spoglądając na Posejdona – Widząc, że się w nim zakochałaś.

– I to jak. – Przyznałam jej racje.

– A teraz śmigajcie na kolacje – Posejdon właśnie skończył swoją serię chichotów i mrugnął znacząco do syna. – Wydaje mi się, że Percy, synu, byłeś głodny.

Zniknęli nasi boscy rodzice, pozostawiając nas samych byśmy mogli cieszyć się odrobiną prywatności, przy namiętnych pocałunkach którymi obdarzył mnie uradowany Percy.

– Nie sądzisz, że czas wracać? – Spytałam odrywając się od jego ust, dość niechętnie – Podobno byłeś głodny.

– Na twoje pocałunki – I znów zaszczycił mnie serią nieziemskich pocałunków, które z oddaniem i uwielbieniem odwzajemniłam.

– Wracajmy. – Zadecydowałam, na co on z wyraźną niechęcią przystanął. Całując jeszcze raz i obejmując ramieniem ruszyliśmy ku wygaszającemu się ognisku, przy którym zostali już tylko nieliczni.

– Czy wy?! – Grover bardziej stwierdził niż spytał, widząc nasze splecione ręce i cwaniackie uśmiechy. – A Posejdon i Atena?!

– Właśnie z nimi rozmawialiśmy. – Odparł spokojnie Percy wpatrzony w moje oczy. – Nic nam nie zrobili – I dodał  od razu – Nawet zażyczyli sobie byśmy udowodnili naszą miłość pocałunkiem.

Zdziwiło mnie jak on spokojnie o tym opowiadał, podczas gdy ja wrzałam nabuzowana odczuciami.

– Annabeth, ty przed chwilą chciałaś go zabić, bo się spóźnił! – Wrzasnął do mnie nadal nie wierząc własnym oczom i uszom, miałam wrażenie, że zaraz zemdleję.

– To się nazywa gra aktorska – Odparłam spokojnie, pozwalając sobie na króciutki chichot oraz na tonięcie w błękitnych oczach chłopaka ściskającego moją dłoń. – Zbierajmy się, już późno. – Ziewnęłam teatralnie, mając nadzieję, że Percy zrozumie moją aluzję.

– Tak, późno – Stwierdził obejmując mnie ramieniem, ruszyliśmy w stronę domków.

– Nie chcę Cię zostawić – Stwierdziłam gdy byliśmy już przy drzwiach do domku należącego do Ateny, który zamieszkuję razem z rodzeństwem. – Ale muszę. – Pocałowałam go obejmując ramieniem za szyję i mierzwiąc włosy, świadoma wszystkich otwartych gęb w domku – Na razie.

Odeszłam zostawiając go i wchodząc do domku, w którym wciąż mijałam szeroko otwarte gęby.

Co się dziwić, mam wspaniałego chłopaka.

KONIEC