Przygody Achillesa – nowa lektura dla bogów (2)

Pobiegłem za Chejronem mając wciąż w głowie obraz blondynki mówiącej: Achilles to palant. Wypraszam to sobie! Jestem odważny i mężny… Wygrywałem tyle bitw. Dobra, w Troi mi się nie powiodło. Ale każdy ma Achillesową piętę, prawda? Oczywiście, że prawda, bo sam taką posiadam.

Dosłownie.

Wparowałem na polanę z uśmiechem na ustach, gdy nagle… ŚWIST. Padłem na ziemię twarz zakrywając rękoma. Usłyszałem odgłos strzał trafiającej w tarcze. Stanąłem niepewnie na nogi, bojąc się kolejnego ostrzału.

Obróciłem się i zobaczyłem kilkanaście par oczu wpatrujących się we mnie. Wyszczerzyłem zęby w uśmiechu, starając się nie pokazać jak bardzo się przestraszyłem.

– Czy to nasz nowy cel? – spytał jakiś pryszczaty chłopak. Przyjrzałem się mu uważnie. Tak, zdecydowanie potomek Aresa.

– Oczywiście, że nie, prawda Chejronie? To żywy człowiek – zaprotestowała dziewczyna od Demeter. A może Apolla?

– A kto to w ogóle jest? – rozległy się zewsząd pytania. Centaur westchnął.

– To jest mój asystent… Achilles…. Tak, ten sławny Achilles, jeden ze wcześniejszych herosów.

Wszyscy zaczęli się śmiać.

– Dobry żart, Chejronie.

– Ale to nie żart – zaprotestowałem. – Jestem Achilles.

Jakaś dziewczyna jęknęła. Spojrzałem w jej stronę. To była ta blondynka, która powiedziała mi, że Achilles to palant.

– Co się stało, Amy? – zapytała inna.

– Nic, nic – odburknęła tamta, z rumieńcem okrywającym jej policzki. – Przypomniałam sobie,  że obiecałam coś jednemu od Hermesa – bąknęła, odwróciła się na pięcie i zaczęła się oddalać.

– A więc to serio jest Achilles?

– Nom – odpowiedziałem. Nadal uśmiechałem się, pokazując obozowiczom rząd moich białych ząbków.

– Jak tam nóżka, Achillesku? – prychnął dzieciak do Aresa.

– W porządku – wydukałem przez zaciśnięte wargi.  Z kieszeni wyciągnąłem mały sztylet.

– Hola, hola – zaprotestował Chejron. – Koniec ćwiczeń! Rozejść się!

Młodzi herosi odeszli, szepcząc między sobą. „Nie tak go sobie wyobrażałam” usłyszałem.

I tak minął mój pierwszy dzień w obozie.

I wiecie co jest najgorsze?

Że nie rozdałem ani jednego autografu. A tak długo ćwiczyłem swój nieczytelny podpis…