Noc Kairu (4)

Rozdział 4
.

Kiedy się obudziłem, ujrzałem nad sobą zmartwione twarze Annabeth, Grovera i Taysona.

– Coś się stało? – zapytałem.

– No bredziłeś przez sen. – odpowiedział Tayson.

– A o czym?

– O jakiejś tonącej łodzi, dziwaczniej dziewczynie i … – odparł satyr.

– I… O czym jeszcze?

– Eeeee … nieważne.

Spróbowałem się podnieść. Kiedy tylko usiadłem, poczułem silny ból głowy. Jęknąłem.

– Przyniosę ci trochę nektaru. – zaoferował się Tayson.

Annabeth patrzyła na mnie z troską. Grover spojrzał na nią katem oka i powiedział do mnie:

– Idę do kuchni. Jestem trochę głodny.

– Spoko. W worku koło drzwi są puste puszki. Możesz je sobie wziąć.

– Dzięki. – uśmiechnął się do mnie i w podskokach pobiegł do kuchni.

Kiedy zamknęły się za nim drzwi, oparłem się na łokciu. Córka Ateny uklękła na podłodze tak, że nasze twarze dzieliło dosłownie kilka centymetrów.

– Jak się czujesz? – zapytała z czułością w głosie.

– Całkiem nieźle. – uśmiechnąłem się do niej szeroko.

Pocałowała mnie.

Gdybym mógł, to na pewno zatrzymałbym tą chwilę.

Kiedy się odsunęła zobaczyłem na jej twarzy rumieniec.

– Wiesz, że nikomu nie możemy o nas powiedzieć.

– Ale czemu? – zapytałem.

– Znaczy, możemy powiedzieć twojej mamie, ale nie Posejdonowi ani Atenie.

– Czemuuu? – zapytałem ponownie. W jej towarzystwie niewiele co kumałem.

– Oni by nas zabili, gdyby się o tym dowiedzieli.

– Oj, przesadzasz. – uśmiechnąłem się.

– Wcale nie! – założyła ręce na piersi, odwróciła wzrok i wydęła usta jak naburmuszone dziecko.

Zapadła niezręczna cisza.

– No dobra. – poddałem się. – Wygrałaś.

Tym razem to ona się uśmiechnęła.

– Jak zwykle zresztą.

Pochyliłem się do przodu i pocałowałem ją.

Po mniej więcej 5 minutach, ktoś zapukał do drzwi.

– Mogę wejść? – to była moja mama.

– Zaraz.

Odsunąłem się od Annabeth. Policzki mnie paliły. Wziąłem kilka głębokich oddechów. Wstałem z łóżka, a córka Ateny odeszła w stronę półki z książkami, rzucając mi spojrzenie mówiące „powiedz jej”.

– Teraz możesz wejść.

Kiedy zamknęła za sobą drzwi i odwróciła się w moją stronę odezwałem się z wahaniem w głosie:

– Mamo … musimy ci coś powiedzieć …

– Och, naprawdę? Słucham?

Annabeth podeszła i stanęła u mego boku.

– No bo … ja … to znaczy my … no … eeee …

Ann (wymyśliłem, że będę tak na nią mówić, kiedy się całowaliśmy) walnęła się ręką w czoło, pokręciła głową i wypaliła :

– My chodzimy ze sobą.

Mama przeszywała nas wzrokiem, a ja poczułem, że coraz bardziej się rumienię.

Nagle zrobiła coś, czego nigdy bym się po niej nie spodziewał.

Podbiegła i mocno mnie przytuliła.

– Nareszcie! Ale czemu czekaliście na to, aż 4 lata?

Spojrzałem na Ann, która za wszelką cenę próbowała nie wybuchnąć śmiechem. Próbowałem jej przesłać wzrok mówiący „ przepraszam”. Niestety nie zauważyła tego, bo w tej samej chwili mama rzuciła się jej na szyję i zaczęła gratulować Annabeth.

Kiedy skończyła powiedziała radośnie:

– Pójdę powiedzieć o tym Tysonowi i Groverowi.

– Nie! – zawołałem z Ann jednocześnie.

Mama zaczęła na nas dziwnie patrzeć.

– To znaczy … My im sami o tym powiemy. – pośpieszyła z wyjaśnieniami córka Ateny.

– Jak chcecie. – wyglądała na zawiedzioną, ale po chwili na jej twarzy znów zagościł uśmiech. – A i jeszcze jedno. Percy, spakuj się. Zaraz jedziemy na Obóz.

Po czym wyszła z pokoju.

CDN