Łowczyni (2)

Ze specjalnymi podziękowaniami dla Morrisa i Kamy – gdyby nie wy, pewnie skończyłabym z pisaniem 😉

_______________________________________________________________

Gapiłam się z otwartymi ustami na brata bliźniaka mojej Pani – Apolla. Miał na sobie jakieś modne, obcisłe dżinsi i dopasowany t-shirt.

Zsunął okulary i wyszczerzywszy równe zęby w uśmiechu (Gdybym nie była łowczynią, powiedziałabym, że był boski – to chyba najodpowiedniejsze określenie….ekhm), uniósł lekko dłonie.

– Moja kochana Siostruś! – zawołał – jak dawno się nie widzieliśmy!

To była prawda – Apolla nie było na radzie, bo przebywał na supertajnej misji, trwającej…no, trwającej dosyć długo.

– Nie nazywaj mnie tak! – żachnęła się, odtrącając rękę brata.

– Dobra, dobra. – Cofnął się, wyraźnie rozbawiony. – Do obozu herosów?

– Jakżeby inaczej… – mruknęła.

Pstryknął w palce, błysnęło i zamiast cudownego porsche pojawił się złoty bus.

Zdecydowanie bardziej podoba mi się tamta wersja.

– Też wolę tamtą – jęknął cicho Apollo – dobrze, że rzadko używam tej.

Wzdrygnęłam się.

Zapomniałam, że Apollo wie wszystko – w pakiet wchodzi także czytanie w myślach. Cud, miód i orzeszki.

Pani Artemida rozsunęła w tym czasie tylne drzwi busa i zaprosiła nas do środka gestem. Zawahałam się. Sama nigdy nie jechałam słonecznym rydwanem, ale z opowieści łowczyń i Artemidy wywnioskowałam, że nie było to najprzyjemniejsze, wręcz przeciwnie…W końcu Chloe dźgnęła mnie palcem w łopatkę i wpakowałam się do samochodu. Zajęłyśmy miejsca, Artemida i Apollo usadowili się wygodnie na przednich siedzeniach (a my musiałyśmy znosić męki na tylnych! Cóż za niesprawiedliwość!).

– To co, ruszamy? – zauważyłam w lusterku, jak Apollo puszcza nam oczko. Zarumieniłam się, a Artemida walnęła go pięścią w ramię. Westchnął i roztarł dłonią rękę. – Czyli że tak.

Nacisnął gaz, a pojazd wystartował z potworną szybkością, odrzucając nas do tyłu, a Pani uderzyła głową w szybę i złorzecząc, nawypominała bratu wszystkie jego niegodne występki.

Niezły początek podróży, prawda?

Okazało się, że opowieści moich koleżanek to niezwykle delikatnie ujęta skarga. Rzeczywistość przekraczała moje wszelkie wyobrażenia. Bus nie był raczej pierwszej młodości (dziwne, nie? Myślałam, że środek transportu kogoś tak zadufanego w sobie jak Apollo, musi być szczególnie „wypasiony ), a jego właściciel robił wszystko, by tą jazdę jeszcze bardziej nam uprzykrzyć (swoją drogą – jak dawno nie używałam tego słowa). Opadał w dół, potem gwałtownie unosił się w górę, wykonywał tak ostre zakręty, że prawie przy każdym waliłyśmy w szybę jak przedtem Artemida…Nie wspomnę już o tym, że cierpię na chorobę lokomocyjną.

Upragniony koniec podróży nastąpił zdecydowanie za późno. Wytoczyłam się z busa i w toalecie, do której doczłapałam się z największym trudem, zwróciłam całe śniadanie.

– Lepiej? – spytała Chloe, zaraz po wyjściu z łazienki.

– Lepiej.

Z uśmiechem poklepała mnie po plecach i wyjęła ze skórzanej torby butelkę wody mineralnej. Rzuciła mi ją, ale ja, jeszcze nie do końca otrzeźwiała, nie złapałam jej i napój rozlał się pod moimi stopami. Popatrzyłam na nią przepraszająco. W odpowiedzi wzruszyła ramionami i zaprowadziła mnie do domku numer osiem.

Zdjęłam buty i runęłam na łóżko.

– Gdzie jest Pani Artemida? – spytałam, rozglądając się.

– W wielkim domu.

– Aha.

Westchnęłam cicho i utkwiłam wzrok w suficie. Był chyba wykonany z dębowego drewna, a słoje układały się w najróżniejsze sceny. Była tam Artemida zabijająca dzieci Niobe, zamieniająca Adonisa w jelenia…Normalnie same chwalebne czyny, nie ma co.

Skrzywiłam się i powoli podniosłam z łóżka.

– Kiedy kolacja?

Zaśmiały się, ale nie zamierzały odpowiedzieć. Pokazałam im język i wyszłam z domku. Byłam ciekawa, co działo się w Wielkim Domu… i jedna z wielu głupich rzeczy, które ostatnio zrobiłam: poszłam tam.

Zaczęłam się skradać, a że wychodziło mi to bardzo dobrze (!), udało mi się podejść niemalże pod werandę, na której siedzieli Chejron, Artemida, Apollo, jakaś dziewczyna w kiecce i Nasz kochany Pan D.

Brat mojej pani mówił tak szybko, że ledwo zrozumiałam, o co chodzi: otóż z Afrodytą jest coraz gorzej (i o co jej chodzi?!), stary Gromowładny jest bezradny, Atena traci cierpliwość itp. W pewnym momencie przerwał i spojrzał się w moją stronę. Dokładnie w moją stronę.

– No więc, Alex, ile usłyszałaś?

Poczułam, jak palą mnie policzki, ale nie opuściłam kryjówki. Dostałam skurczu żołądka – znowu! Na Zeusa, jaką jestem idiotką!

Wynurzyłam się powoli zza krzaka i zaczerwieniłam się jeszcze bardziej, jeśli to możliwe. Artemida zacisnęła usta i wstała z krzesła.

– Teraz nie usłyszałaś nic ważnego, ale gdyby…

Skuliłam się. Przypomniały mi się sceny na suficie jej domku. Oj, lepiej by było tu w ogóle nie przyłazić…

Ruszyła w moim kierunku. Po raz pierwszy się jej bałam. Zawsze, od kiedy pamiętam, przy niej czułam się najbezpieczniej. Teraz…

Nagle dziewczyna w sukience wstała, przewracając krzesło. Zagrodziła Artemidzie przejście…pomyślałam, że najpierw pożałuję ja, potem ona.

Wyciągnęła rękę w moim kierunku, jej oczy lśniły, a z ust wydobyła się zielona para. Cofnęłam się, przerażona.

Chejron stanął obok Artemidy, Pan D. Beknął przy stoliku i zerknął w moim kierunku, ale szybko odwrócił wzrok.

Tymczasem dziewczyna zaczęła mówić:

– Potężna istota, na wschód gdzieś skryta

Młodzi herosi, droga przed wami nieprzebyta

Tylko trójka odzyska zaginione

Dzięki miłości dawno zrodzonej.

Opadła na kolana, wstrząsnęły nią jakieś drgawki… Chciałam przy niej uklęknąć, pomóc jej, ale Chejron powstrzymał mnie ręką. Dookoła nas zgromadzili się obozowicze i satyrowie. Nie zastanawiając się co robię, opadłam na jedno z krzeseł. Apollo i Artemida wymienili szybkie spojrzenia i szepnęli coś do Chejrona. Ten klasnął w ręce, uciszając szepczących gapiów.

– Za dziesięć minut narada przy stole ping- pongowym. Grupowi, zebrać uczestników obozu.

Bez słowa przenieśliśmy się do ogromnego stołu ( nie sądzę, żeby ktoś na nim kiedykolwiek grał ). Mnie przypadło miejsce siedzące pomiędzy Artemidą a Apollem. Oboje milczeli, co było co najmniej…dziwne.

Za chwilę dzieciaki stworzyły wokół nas pokaźnych rozmiarów krąg. Szeptali pomiędzy sobą, pokazywali mnie palcami…czułam się jak…królik wyskakujący z kapelusza stukniętego magika.

– Cisza! – zagrzmiał Chejron. – Otrzymaliśmy właśnie nową przepowiednię. Alexandro, bądź łaskawa ją zacytować.

Zacytowałam.

– Świetnie…przeanalizujmy ją więc. Potężna istota na wschód gdzieś skryta…ktoś ma jakiś pomysł?

Cisza.

– To może być praktycznie każdy – wtrąciłam nieśmiało – bo przecież potężny może być zarówno Hermes, jak i Uranos.

Poczułam, jak Pan D. Przewierca mnie wzrokiem.

– Coś sugerujesz…yyy, Kasandro?

Zignorowałam to, że przekręcił moje imię. Tego już nikt go nie oduczy.

– Nie, nie, nie, Panie D., to tylko przykład!

Chejron westchnął głęboko i kontynuował.

– Tak, Alexandro. Masz rację…inne propozycje?…nie ma? No cóż. Młodzi herosi, droga przed wami nieprzebyta…Nad tym właściwie nie trzeba się zastanawiać. Wiadomo, że cel waszej…twojej – uraczył mnie przenikliwym spojrzeniem – misji znajduje się daleko, tak? Jasne jest także Tylko trójka odzyska zaginione. Trójka herosów, tak? – Potaknęliśmy – I wreszcie Dzięki miłości dawno zrodzonej.

Nie rozumiałam tego wersu. „Dawno” w świecie bogów może oznaczać tysiąc lat, dwa tysiące, a może i piętnaście wiosen. Cóż. Pożyjemy, zobaczymy.