Inna Heroska (5)

– To jest Julia Jackson. Myślę, że każde z was nie musi być dzieckiem Ateny, by domyśleć się, kto to taki. Nasza koleżanka chce… yyy… wyręczyć nas w rozwiązaniu problemu z ogarem. – powiedział Jason do wszystkich zebranych. Każdy zaczął po cichu szeptać do osoby obok oraz rzucać mi zaciekawione spojrzenia. Zacisnęłam zęby i postarałam się nie wybuchnąć. Udało się. Podeszłam z rekwizytami do granicy obozu. Widziałam piekielnego ogara. Chyba był nieźle rozwścieczony. No cóż, bogowie świadkami, że próbowałam. Ale nie wolno jeszcze tracić nadziei.

Byłam o krok od granicy. Szepty stawały się coraz głośniejsze i coraz bardziej podniecone. Cóż, chyba mój ekwipunek nie przypominał stroju i broni do walki.

Rzuciłam ogarowi pierwszego manekina. Jego wzrok był zaskoczony i trochę łagodniejszy. Podszedł do zabawki i na wszelki wypadek, gdyby była żywa, ugryzł ją. Na razie wszystko szło wyśmienicie. Ogarowi spodobał się gryzak, zaczął go męczyć jeszcze bardziej zacięcie. Uznałam to za dobry znak i przekroczyłam granicę. Ogar zostawił szybko zabawkę w spokoju i ruszył na mnie z niezawodną prędkością. Szybko rzuciłam mu hamburgera. Złapał go w locie, ale nie poprzestał biegu. Rzuciłam mu kolejnego manekina. To zajęło go bardziej, znacznie zwolnił. Kopnęłam w jego stronę kawałek pizzy. Zjadł go szybko ze smakiem. Jednak mi się kończyło jedzenie i zabawki, a on był już dość blisko. Rzuciłam mu ostatniego manekina. Później hot doga. Jakąś wieprzowinę. Wszystko znikło szybko w jego paszczy. Wszystko mi się skończyło, ale ogar wyglądał na zadowolonego i już nie tak bardzo nieprzyjaznego. Ale z powrotem ruszył w moją stronę.

– Jason, jedzenie, szybko!

Chłopak wyrwał do kuchni. Ale mój krzyk był dużym błędem. Zwierzę nie znało mojego głosu i stało się znowu bardzo dzikie. Na początku uchyliłam się. Później pobiegłam po najmniej zagryzionego manekina. Wiem, że powinnam uciec w stronę obozu, ale nie uznałam jeszcze sprawy za przegraną. Rzuciłam manekin daleko i krzyknęłam:

– Łap Greka! Łap Greka!

Wszystkie ogary na to reagują. I poznał mój głos i skojarzył go sobie lepiej. Widziałam w oddali Jasona z jedzeniem. Zapatrzyłam się na niego za bardzo. Ogar przestał zajmować się manekinem i pobiegł w moją stronę. A ja patrzyłam się gdzie indziej i tego nie widziałam. Ktoś chciał mnie ostrzec i krzyknął:

– Julia uważaj!

Mój los byłby lepszy, gdyby ten ktoś niczego nie mówił. Ogar nie znał jego głosu zupełnie i nie dostał od tej osoby żarcia. Więc potwór przyspieszył,  a ponieważ tylko ja stałam mu na drodze, to tak jakby o mnie ,,zahaczył”. Jason podał mi jedzenie i odwróciłam uwagę potwora garścią mięsa. Wtedy ogar chyba zupełnie mnie polubił. Ale ja nie czułam się najlepiej po tym jego ,,zahaczaniu”. Zemdlałam na miejscu.

Obudziłam się w szpitalu polowym. Stał nade mną cały domek Ateny i Posejdona oraz 2 medyków od Apollona. Jednym z nich był Jason. Wszyscy mieli zatroskane miny. Otworzyłam oczy. Na twarzach wszystkich pojawiła się ulga.

Ann Lars zapytała mnie:

– Jak się czujesz?

– D…Dobrze. A co z piekielnym ogarem?

– Udało się. Oswoiłaś go jest teraz na arenie, ale nikt nie może się do niego zbliżać. Sam się tam usadowił. Nie rozmawia z żadnym satyrem. Chejron też nie może nic z nim zrobić. Ale ponieważ jest osoba, która się nim może opiekować to przedostał się przez granice.

– Tą osobą jesteś ty – dorzucił Jason.

– Zapewne karmiliście mnie ambrozją i nektarem. Więc jak powiem wam, że jestem zdrowa, to uwierzycie, prawda?

– Nie. – odpowiedzieli wszyscy chórem.

Moje rodzeństwo nie znało mojego stanu, więc to było zrozumiałe. Tylko dzieci Apollona mogły to określić. Jason jednak nadal był zatroskany i dołączył do chórku. Natomiast jego brat powiedział:

– Jason, co ty najlepszego wygadujesz? Przecież to widać i czuć! Jest zdrowa.

– Czyli mogę iść stąd.

– No… tak.

– To dzięki za opiekę.

– Nie ma za co.

Jason i reszta nic nie powiedzieli, tylko zdumieni patrzyli jak odchodzę.

Udałam się na arenę. Faktycznie ogar się tam rozłożył jak na plaży. Powoli podchodziłam do niego. W końcu poczuł mój zapach i wstał. Nie był wrogo nastawiony, ale też nie uznał mnie jako przyjaciela. Jeszcze trochę czasu.

Rzuciłam w jego stronę manekina. Od razu pojął o co chodzi. Pognał za workiem treningowym i przyniósł mi to, co z niego zostało po jego gryzieniu. Zaśmiałam się. To było dziwne, ale uwielbiałam piekielne ogary. Oczywiście dopiero od kiedy poznałam Panią O’Leary. Spędziłam z potworem dużo czasu. Wróciłam dopiero o 23:00 do domku.

Następnego dnia na śniadaniu każdy patrzył na mnie z podziwem, niektórzy nawet poklepywali po plecach czy coś w tym stylu. Gdy skończyłam jeść, wpadłam na pewien pomysł. Już miałam zamiar udać się w pewne miejsce, kiedy usłyszałam za sobą krzyki:

– Julia! Czekaj! Poczekaj! Hej! Julia!!!

Stanęłam jak wryta. Pędził ku mnie Jason Weber we własnej osobie. Najprzystojniejszy chłopak na obozie. Wreszcie dobiegł do mnie zasapany.

– Cześć. Nie zwrócisz śniadania, mam nadzieję? – zażartowałam.

Oboje się zaśmialiśmy.

-Przypomniałem sobie…. Że wczoraj jednak przeżyłaś.

– Dobrze wiedzieć.

– Więc może pójdziemy nad jezioro?

Oczy mi rozbłysły. Pomyśleliśmy o tym samym w jednym momencie! OK, już nic nie mówię, nie będę się podniecać jak córka Afrodyty.

– Jasne! Wiesz, że pomyślałam o tym samym?

I śmiejąc się odeszliśmy razem nad wodę.

CDN