Dalsze przygody Annabeth i Percyego (8)

Kiedy nasi kopytni koledzy się najedli, postanowiliśmy lecieć dalej.

– coś mi się zdaje – powiedziałem – że ktoś nie chce żebyśmy znaleźli ten ,,wisiorek”

– właśnie. Pewnie spotkamy jeszcze parę potworów – powiedziała Ann

– Dziękuję, że mnie pocieszyłaś. – westchnąłem

– nie martw się – powiedziała – wszyscy razem poradzimy sobie ze wszystkim

– mam nadzieję – odparłem – chyba bym umarł, gdyby coś wam się stało

– będzie dobrze – powiedziała Ann i pocałowała mnie w policzek

– Kocham cię – powiedziałem

Lecieliśmy jeszcze przez pare godzin, aż zaczęło się ściemniać.

– przenocujmy na tej polanie – wskazałem palcem małą polanę otoczoną lasem

– dobry pomysł – westchnął sennie Grover

– Tu są koniki?? – zapytał Tyson

– nie ma – odparłem

Zlecieliśmy w dół i rozłożyliśmy zabrany przez Tysona namiot. Grover postanowił objąć pierwszą wartę, a Tyson poszedł spać. Razem z Annabeth postanowiliśmy przejść się nad jezioro. Usiadłem na piasku a Ann położyła mi głowę na kolanach. Zacząłem bawić się jej włosami.
– o czym teraz myślisz? – zapytałem

– o całym swoim życiu. O tobie – uśmiechnęła się – o tacie… o wszystkim. A ty??

– o tym że mam najpiękniejszą i najmądrzejszą dziewczynę świata – powiedziałem

– Kocham cię – powiedziała

– ja ciebie też – odparłem

Przez chwilę siedzieliśmy na brzegu jeziora.

– popływajmy trochę – powiedziałem

– nie mamy strojów

– to nie problem. Jak wyjdziesz z wody, będziesz całkiem sucha

Weszliśmy do wody. Zanurkowaliśmy. Sprawiłem, żeby Ann widziała pod wodą i mogła swobodnie oddychać. Jezioro było cudownie czyste i najwyraźniej nieznane nikomu. Pocałowałem Annabeth. Mogliśmy oddychać więc to nie stanowiło problemu.

– panie – powiedział ktoś za moimi plecami

Przestałem całować Annabeth. Za mną stała nimfa wodna.

– Posejdon cię wzywa – odparła

– Jak mam się do niego dostać?? – spytałem

Nimfa pstryknęła palcami. Nagle znaleźliśmy się w podwodnym pałacu z muszli i bursztynów. To był najpiękniejszy zamek jaki kiedykolwiek widziałem. Przede mną stał mój tata.

– Cześć tato – powiedziałem niepewnie

– Witaj Percy. Miło was widzieć – uśmiechnął się

– coś się stało?? – zapytałem

– ależ nie. Chciałem ci to dać – powiedział i wręczył mi mały, błękitny plecaczek – są tam rzeczy, które mogą ci się przydać.

– dziękuję tato – powiedziałem

– Kiedy znajdziesz Amulet Afrodyty, uważaj abyś się nie popadł w obłęd. Ma on ogromną moc

– co to znaczy ??

– Annabeth ci wytłumaczy. Dowidzenia, synu – powiedział i znów znaleźliśmy się nad jeziorem.

Później mój tata wysłał nas znów nad jezioro.

– o co chodziło z tym obłędem na punkcie naszyjnika?? – zapytałem

– no więc…. ten kto dotknie wisiorka, nagle zaczyna czuć  miłość do kogoś lub czegoś, bardzo nieoczekiwanie. Nie jest to jednak coś zwyczajnego. Chodzi o osobę, którą kochasz choć o tym nie wiesz lub nie chcesz o tym myśleć, albo osobę, którą kiedyś kochałeś. Jest to miłość taka wielka, że dla tej osoby chcesz umrzeć i popadasz w obłęd…

– martwisz się??

– trochę… możesz wtedy zapomnieć o mnie… o nas

– nie mógłbym o tobie zapomnieć

– mam nadzieję – powiedziała Annabeth

Następnie Ann położyła się spać, a ja objąłem wartę przed namiotem. Nagle usłyszałem coś w lesie. Odetkałem Okran i zacząłem się rozglądać.

– Witaj Synu Posejdona – powiedział  ktoś za moimi plecami.