Arachne III (4)

-I mam w to uwierzyć???- zapytał szczerze zdumiony chłopak.

-No tak jakby nie masz wyjścia. Jeśli nie pójdziesz do Obozu, takie sytuacje będą się zdarzały coraz częściej, bo już wiesz, kim jesteś, a nadal nie będziesz umiał się obronić. Jeśli tu zostaniesz, zginiesz.- powiedziałam, lekko poirytowana. Przed chwilą wyłuszczyłam blondynowi całą sprawę z bogami i właśnie zaczynałam tego żałować. Westchnęłam.

-Dobra, muszę o tym pogadać z twoim tatą lub mamą…

-Mamą.- przerwał mi.

-W każdym razie muszę o tym z nią pogadać.- wtedy sobie o czymś przypomniałam. Patrząc na niego z góry (bo gościu ma jakieś metr dwadzieścia), zapytałam:

-Jak masz na imię?

-Michael. Michael Yew.- ledwie to usłyszałam, oczy zaszły mi łzami, a w głowie zaczęło się kręcić. Zatoczyłam się do tyłu.

***

-Puszczaj mnie! Słyszysz? Puszczaj!!!- wydzierał się Michael. Ze zdumieniem stwierdziłam, że trzymam go za szyję pół metra nad chodnikiem (co nie było znowu takie trudne). Oczywiście natychmiast puściłam, a chłopak zwalił się na ziemię.

-Odwaliło ci! Jesteś psychiczna! Powinnaś się leczyć!- siedział na brudnej ulicy i gapił na mnie ze złością. Może to dziwne, ale pomyślałam wtedy, że ma twarz łasiczki. Taki grymas, mina dumna i wyniosła, przy jego wzroście wyglądała po prostu śmiesznie.

-To tobie odwaliło, Łasic.- nie wiem, dlaczego tak go nazwałam, ale od razu mi się spodobało.- Mów, co się stało.

-Rzuciłaś się na mnie, chwyciłaś za gardło i zaczęłaś wygadywać dziwne rzeczy. Ale nie nazywaj mnie…-w tym momencie przerwałam mu z niecierpliwością:

-Co ja mówiłam?- a gdy milczał, zapytałam nieco bardziej natarczywie- Co mówiłam, Łasic?!

-Nie pamiętasz?- wyglądał na zaszokowanego- Coś o niebezpieczeństwie, o zdradzie i ataku. O przeciętej nici i Mojrach. Nie pamiętam dokładnie. I przestań na mnie mówić Łasic! Skąd ty w ogóle znasz to przezwisko?

-Nie zajmuj się teraz głupotami. Musimy dostać się do obozu jeszcze dziś. Gdzie mieszka twoja mama?

-Jeszcze z dziesięć minut, o ile nie napadną nas kibole. Wtedy będzie dłużej- odpowiedział ponuro.

***

Siedziałam w „salonie” (pokoju o wymiarach 3m na 3m) z matką Michaela i tłumaczyłam jej sytuację. O dziwo przyjęła to nadspodziewanie spokojnie. Ba! Zaproponowała nawet, że nas odwiezie. Wtedy do pokoju weszła starsza pani z tacą pełną kanapek. Wyglądała na miłą i spokojną osobę. Jednak gdy tylko mnie zobaczyła, krzyknęła i prawie wypuściła ładunek z rąk. Zaczęła szwargotać coś w dziwnym, szeleszczącym języku. Instynktownie dobyłam miecza, jednak kobieta mnie powstrzymała. Powiedziała łamaną angielszczyzną:

-Nie być potwór. Ja mieć jasne spojrzenie. Ja widzieć.

-Eee?- spojrzałam niepewnie na Michaela. Ten odpowiedział ściszonym głosem:

-To moja babcia. Jest trochę dziwna. Jest z Polski. To taki kraj w europie.

-Wiem, co to Polska, Łasic. To ten kraj, który Niemcy zaatakowali podczas drugiej wojny światowej. Ten co pokonał Krzyżaków pod Grunwaldem, nie?- widzicie? nie jestem zupełnym nieukiem, jeśli chodzi o historię. I wtedy to zobaczyłam: ręka trzyma granat, ręka wyciąga zawleczkę, ręka wykonuje rzut. To nie jest po prostu ręka- to MOJA ręka.

-No. Moja babcia przyjechała tu 40 lat temu, ale nadal słabo mówi po naszemu. Gada z nią głównie mama, bo ja po polsku znam trzy słowa na krzyż.- byłam oszołomiona dopiero co zbladłą wizją i ledwie powstrzymałam się do powiedzenia czegoś głupiego.

-Słuchaj, mam pytanie…- urwałam, bo w tym momencie podeszła do mnie starsza pani.

-Widzieć je.- wskazała na moją bluzę, potem na pierścionek z ukrytą tarczą, a w końcu na miecz. Zamrugałam zdumiona: ta babcia jest śmiertelniczką, nie powinna widzieć miecza. I skąd wie o tarczy?  Jeśli nie jest człowiekiem, musi być potworem… albo ma jasny wzrok. Chejron opowiadał nam o tym kiedyś: niektórzy po prostu rodzą się z tą zdolnością, nikt nie wie, dlaczego, ale często mają w życiu przekichane, prawie na równi z herosami…

I wtedy nadeszło przeczucie.

-Obóz jest zagrożony. Musimy się tam dostać najszybciej, jak się da.- powiedziałam, a potem dodałam- Pakuj się, Łasic.

-Nie nazywaj mnie Łasic!

-Okey, ŁASIC!- Michael wyglądał, jakby zaraz miał eksplodować. Poszedł jednak spakować swoje rzeczy, a z sąsiedniego pomieszczenia zaczęły dobiegać odgłosy, które świadczyły o tym, iż próbuje wtłoczyć do torby cały pokój.

***

Toczydełko pani Yew w żółwim tempie zbliżało się do Wzgórza Herosów. Gdy już niemal widziałam bramę, powiedziałam do mamy Michaela:

-Dziękujemy pani bardzo. Dalej pójdziemy pieszo.

-Ale…- chciała protestować kobieta.

-Dalej pani nie pojedzie. Naprawdę dziękujemy.

Byłam może sto metrów od bramy, gdy to poczułam. Jakby prąd elektryczny przebiegł przez moje ciało. Postąpiłam jeszcze krok na przód i nagle krzyknęłam. Czułam się, jakby uderzył we mnie rozpędzony tir, czułam, że ziemia pode mną płonie, czułam, jak coś przeżera mnie od środka. A nad tym wszystkim, jak pasemka mgły, sączący w uszy rozpacz, szyderczy głos. Nikt przede mną nie ucieknie.

Biegłam. To nie mogła byś prawda. Padłam na kolana przy sośnie. W jej pniu ziała okrągła, krwawiąca żywicą dziura. Z gałęzi, niczym łzy, spadały na mnie chore, pożółkłe igły.

Otruta. Otruta. Otruta.– tłukło mi się pod czaszką. Zacisnęłam pięści w bezsilnej złości.