Yasmin (4)

Ten dzwonek był ustawiony tylko na jedną osobę. Nie chciałam nawet spojrzeć na wyświetlacz . On dzwonił tylko jak miał problem albo jak ja miałam kłopoty. Ostatnio dzwonił 60 lat temu. Pamiętam to jak dziś. Byłam wtedy na imprezie na Olimpie i powiedzmy, że za ostro balowałam. Musiałam wtedy pilnować wilków łowczyń. Ciekawe prawda? Telefon ciągle dzwonił. Jessy już poszedł z tą dwójką herosów. Drżącą ręką odebrałam telefon.
– Halo? – powiedziałam niepewnie.
– Cześć Yas, masz czas? – powiedział głosem, który znałam za dobrze.
– Czegoś potrzebujesz? – miałam nadzieję, że nie bo miałam ochotę jechać na Olimp i o wszystkim zapomnieć.
– Tak właściwie to dzwonię bo ojciec chce żebyś była w obozie Herosów. – Proszę? Tym razem przesadza. Co ja takiego zrobiłam?
– Że co? – próbowałam nad sobą panować, ale nie za bardzo mi wychodziło.
– Twierdzi, że to ci dobrze zrobi. Próbowałem go przekonać aby cię zostawił w spokoju ale mnie nie słuchał. – to z jego strony było słodkie.
– Ile mam tam być? – chyba nie całe wakacje!
– Hmm … – nie mógł się wysłowić czy co?
– Co …. hmm?
– No więc tak jakby całe wakacje. – nie no przesada!
– Serio? – byłam bliska płaczu.
– Tak , spakuj się i tak za dwie godziny powinni po ciebie być. – tak, a ja się zdarzę spakować w 2 godziny?
– Kto?
– Artemida lub Apollo. – no to ciekawie się zapowiada.
– Suuuper. – kolejna bitwa z Apollem? Bosko!
– Więcej optymizmu. Rozchmurz się słońce. – wiem, że próbował mnie pocieszyć, ale tym razem jakoś nie miałam na to ochoty. On zawsze był moim ulubionym z bogów. Zawsze mnie chronił i stawał po mojej stronie. Rozumiał mnie, a ja jego. Był jak stary dobry przyjaciel.
– Jasne, jasne.
– Masz jakiś inny głos.
– Mam taki głos jak jestem szczęśliwa inny głos.
– Aha. To dobrze słonce. Ja już muszę kończyć. Do zobaczenia. – pożegnał się.
– Pa – rozłączył się, a ja schowałam telefon do kieszeni. Z westchnieniem na ustach poszłam do domu się spakować.