Tajemnica dwojga kochanków (5)

Rozdział 5

Narracja Annabeth

Nawet nie zauważyłam, że pogrążona w własnych myślach, przeszłam miejsce, w którym zebrani są wszyscy obozowicze by móc posłuchać strasznych historii i najeść się kiełbasek do reakcji pawia. Nie zauważyłam też, że jestem nad strumieniem, który zwykle oznacza granice stron w bitwie o sztandar.

– Cześć… – Przełknełam głośno śline, nabierając powietrze do ust – mamo. Czemu zawdzięczam tę wizytę?

Wiem, wyszło dość sztywnie, ale zwykle tak wygląda rozmowa między mną, a moją rodzicielką Ateną. Mam przed nią – co jest dość śmieszne – ogromnego stresa, przez którego nie mogę sprawić wrażenia, że ta rozmowa i spotkanie jej nie jest, dla mnie  czymś ważnym i wyjątkowym.

– Miłości… – Odparła, a ja poczułam, że uginają się nogi pode mną.

Narracja Percy’ego

– Jak się masz synu? – Przede mną stał Posejdon, a w ręku trzymał swój atrybut władzy, którego podobizna zdobi większość mojego domku – Jak szkoła?

Niby normalne pytania rodzica do dziecka, ale dziwnie brzmią z ust boga. Stałem jak wryty, nie wiedząc co zrobić. W końcu posłałem ojcu łagodny uśmiech i wymrotałem coś niezrozumianego.

Nie zauważyłem kiedy zaczeliśmy się przechadzać po plaży rozmawiając o mojej matce i życiu, dopiero teraz zauważyłem, że ojciec chce poprawić nasze stosunki, które tak osłabiły się podczas ostatniej dośc kłótliwej rozmowy – dziwie się, że mnie wtedy nie zabił – na Olimpie.

– Miłości… – Usłyszałem za zakrętu damski głos, byłem pewny, że należy do jakieś bogini – A konkretnie mojemu… tak jakby kuzynowi…

Narracja Annabeth

– Miłości… – Tak, to mi dużo powiedziało – A konkretnie mojemu… tak jakby kuzynowi.

Oj. Nie jest za dobrze. Czyżby wie, że jej córka spotyka się z synem jej największego (z wyjątkiem Afrodyty) wraga żyjącego na Olipie? Miejmy nadzieję, że nie.

– Masz na myśli mego syna? – Pięknie, jeszcze Posejdon się zjawił z… Percy’m?

– Witaj Posejdonie – Przywitała się moja matka, a Percy powolnym krokiem ruszył ku mnie.

– Czy macie nas za głópców? – Spytał powolnie bóg wpatrzony w syna wzrokiem pełnym… dumy i szczęścia?

Czy mnie wzrok myli, czy zerkał od czasu do szasu też na mnie? A Atena robiła to samo co stający po jej prawicy Posejdon?

– Percy… – Przemówiła moja matka po niezdręcznej chwili ciszy – jesteś mądrym chłopcem…

– U nas to rodzinne  – Przerwał jej Posejdon

– … więc może odpowiesz mi na pytanie: „Czy sądziliście, że nie dowiemy się o waszym… uczuciu?”

Gdy moja matka wypowiedziała ostatnie słowo miałam wrażenie, że zaraz puści pawia z obrzydzenia.

– Ale… jak? – Spytałam nie pozwalając by chłopak odpowiedział na zadane przez moją matkę mu pytanie, na które ja sama nie znałam odpowiedzi – Przecież my…?

– Przed bogami nic się nie ukryje… – Powiedział Percy, a ja zauważyłam w jego oczach ogniki bólu i odpowiedzialności za to wszystko – A my byliśmy na plaży…

– Mądry chłopiec – Odezwała się moja matka do herosa, którego wzrok wciąż był nieobecny.

– Mówiłem, że u nas to rodzinne… – Powiedział z dumą Posejdon wypinając do przodu pierść. Ledwo co powstrzymałam chichot widząc tak boga, więc z trudem usłyszałam jak szepcze do syna: – Świętny wybór, brawo.

Moja matka widocznie też usłyszała pochwałe Posejdona dla syna, bo spojrzała na niego z oburzeniem i spod łba.

– Posejdonie! – Teraz przypominała mi upominającą Profesor McGonagall z Harry’ego Pottera.

– Nie trzymajmy młodych w niewiedzy, Ateno – Mina Posejdona nie zdradzała nic, mimo usmiechu skierowanego do mnie.