Rzym

Cześć, mam na imię Elena i mam 12 lat. Pochodzę z małej wioski spod Rzymu, we Włoszech. Gdy miałam 6 lat przeprowadziliśmy się do Nowego Jorku. Mieszkam z mamą i bratem w małym jedno rodzinnym domu, Alessandro (mój brat) ma 9 lat. Chodzę do specjalnej szkoły dla dzieci  z ADHD i dysleksją. Mam niebiesko-zielone oczy i blond włosy. Moje życie było normalne do pewnego dnia.

Dzisiaj koniec roku, nareszcie. Szkoła to piekło, serio, tartan to przy niej pole Elizejskie. Jakaś blondyna czyta coś o wakacjach. Teraz weszła na podium dyrektorka, opowie jak to ona spędzała wakacje i tak dalej – …życzę miłych wakacji! Do zobaczenia za rok! – nareszcie skończyła. Są wakacje, w tym roku jadę do Rzymu. Wyjeżdżamy zaraz po zakończeniu roku, to będą najlepsze wakacje w całym moim życiu. Będę grała w siatkówkę z kuzynem Diego, chodzić po sklepach z Noemi, ach to będą cudowne wakacje.

– Leoncavallo! Do mnie! – o, nie! Pani od Niemca mówi mi po nazwisku. Niedobrze – Wezwałam twoją matkę – co zrobiłaś? No to z wakacyjnych planów nici.

– Cześć, mamo – udawałam niewiniątko, ale mama miała srogą minę – Co cię tu sprowadza?

– Twoje zachowanie, podobno na wychowaniu fizycznym zaatakowałaś nauczyciela, a na matematyce… – długo będzie wymieniać, może da mi dojść do słowa?

– Mamo, przecież mówiłam, że on chciał mnie zabić i miał jedno oko!

– Myślę, Daniele, że pora wysłać ją na obóz – pani od Niemca mówi mojej mamie po imieniu? Na jaki obóz do jasnej Anielki?

– Nie wiem, ona nie jest na to gotowa – na co nie jestem gotowa? Halo, pamiętacie, że tu jestem?

– Ale oni są gotowi, to może się powtórzyć

– Tak, chyba będzie dla niej lepiej jeśli szybciej się tam dostanie – gdzie mam się dostać? Wyrzucają mnie?

– Kochanie – wreszcie zauważyły moją obecność – Musimy porozmawiać

– Nie wysyłaj mnie na obóz poprawczy!

– Jaki obóz poprawczy?

– No bo pani wychowawczyni mówiła, że z Toba porozmawia żebyś… – wpadałam w coraz większą panikę

– Spokojnie, to nie jest obóz poprawczy, to obóz dla takich dzieci jak ty.

– To znaczy upośledzonych?

– Nie, dla wyjątkowych dzieci

– Dla upośledzonych?

– Ty nie jesteś upośledzona

– Jestem, wiem to

– Twój tato chciał cię tam wysłać – mama nigdy nie wspomina o tacie. Odszedł po urodzeniu Aleksa, a ja i tak nie chcę go znać.

– Mamo… – nie skończyłam bo do gabinetu od niemieckiego wpadł wściekły  (wiem z mitologii  greckiej) cyklop. Gość miał dwa metry wzrostu i jedno wielkie oko na środku czoła. Podbiegł do mnie i złapał w swoje wielkie łapy. Dusiłam się, gdy nagle do gabinetu wbiegła grupa dzieciaków w pomarańczowych koszulkach. Blondyna o szarych oczach wbiła mu sztylet w kostkę, a szatyn o niezwykle morskich oczach odrąbał mu głowę. Po chwili byłam wolna.

– Nic ci nie jest? – spytała blondyna

– Nie, jest w porządku – zapewniłam z niepewnym uśmiechem.