Potężna heroska (3)

Wspinaliśmy się na wzgórze w wyjątkowo szybkim tempie, narzucanym przez Annabeth. Z trudem zrównałem z nią kroku. Płakała. Kiedy spojrzała na mnie kątem oka, wierzchem dłoni otarła łzy.

– Czego chcesz? – zapytała sucho.

– Chcę wiedzieć co ci jest – rzekłem na to spokojnie.

– Nie twoja sprawa.

– Jesteśmy przyjaciółmi, nie? Twoja sprawa to moja sprawa.

Annabeth uśmiechnęła się pod nosem, ale przyspieszyła kroku. Nie miałem zamiaru dawać za wygraną.

– Annabeth, porozmawiaj ze mną!

Annabeth zatrzymała się gwałtownie i spojrzała na mnie pełnymi bólu oczami.

– Chodzi o Luke’a.

– Domyśliłem się.

Dziewczyna spojrzała w kierunku, z którego przybyliśmy. Jakieś pięćset metrów za nami szli Grover i Winniefred pogrążeni w rozmowie. Annabeth znowu zaczęła iść, ale trochę wolniej.

– Przez cały czas myślałam, miałam nadzieję, że… że można jakoś usprawiedliwić jego czyny. Myślałam, że go przekupili, czy może kieruje nim nienawiść, że w końcu zmądrzeje. Ale kiedy dzisiaj go zobaczyłam… uwierzyłam, że to co mówiliście to prawda. Jest po prostu zły… – z jej oczu znowu pociekły łzy.

Milczałem. Nie wiedziałem co powiedzieć. „A nie mówiłem” byłoby podłe, ale nie mogłem wymyślić czegoś życzliwszego. Cieszyłem się w duchu, że nareszcie to do niej dotarło, z drugiej strony…

– Hej, ale wyrwaliście do przodu! – Kilka metrów za nami szła Winniefred, nieco zdyszana, ale uśmiechnięta. Chwilę potem zrównała z nami kroku.

Resztę drogi na wzgórze pokonaliśmy w milczeniu. Kiedy dotarliśmy na szczyt nowa heroska westchnęła, a na jej twarzy malowało się nieme zaskoczenie i zachwyt. Podszedłem do sosny Thalii i złotego runa. Przysiadłem na ziemi, by chwilę odpocząć, po chwili Winniefred usiadła obok mnie.

– Tu jest przepięknie! Ale ja już widziałam to miejsce. Śniło mi się, tylko nie wiedziałam, że to obóz herosów.

– Śniło ci się to miejsce?

– Tak, to był cudowny sen.

– Hej, czy możemy już ruszać? – Annabeth była gotowa do drogi.

– Eee… Dobra. Zaraz, gdzie jest Grover?

– Tutaj.

Grover dopiero dotarł na szczyt i to strasznie zdyszany.

– O, już jesteś! Ruszamy.

Po kilkudziesięciu minutach dotarliśmy do obozu. Jak miło było znowu zobaczyć znajome miejsce, poczuć zapach truskawek i oceanu. Byliśmy w domu. Słońce chyliło się już ku zachodowi. Nie było nas potwornie długo. Wszyscy obozowicze wyszli z domków i powoli zaczęli zmierzać ku stołówce. Chejron podbiegł do nas, kiedy tylko nas zobaczył.

– Nareszcie, myślałem, że jesteście martwi. Ale… Kto to jest? – Chejron zmierzył Winniefred przenikliwym spojrzeniem. – Jednak ją znaleźliście. Jestem z was dumny. Jak ci na imię? – pytanie skierowane do Winniefred zabrzmiało jak reprymenda.

– Nazywam się Winniefred Corres.

– Wiecie już, kto jest jej boskim rodzicem? – zapytał centaur.

– Podejrzewamy, że Apollo – rzekłem rozglądając się po obozie.

– Cóż… Na razie umieścimy cię w domku Hermesa, jak zwykle. Percy zaprowadź ją tam, niech zostawi bagaż. A potem chodźcie na kolację.

– Dobrze, Winnie, chodź za mną.

Zaprowadziłem nową heroskę do domku Hermesa i wskazałem wolne łóżko. Dziewczyna zostawiła na nim walizkę i wyszliśmy z domku.

– Tak właściwie to… Czyim jesteś synem?

– Jestem synem Posejdona – odpowiedziałem skrupulatnie. Kiedy weszliśmy do stołówki prawie wszyscy siedzieli na swoich miejscach.

– Usiądź tam, przy stole Hermesa – poleciłem jej i sam usiadłem przy swoim stoliku.

Dzieci Hermesa przywitały ją życzliwie i najwyraźniej wytłumaczyły na czym polega nasza kolacja, bo już po chwili wszyscy poszli do stołu z tacami.

Po kolacji wróciłem do domku, pierwszy raz żałując, ze mieszkam sam. Położyłem się do łóżka. Zasnąłem szybko i po raz pierwszy od dawna nic mi się nie śniło.