Królowa morza

„Oparte tylko i wyłącznie na pierwszym tomie. „

Percy zniknął i nie miała od niego żadnych wiadomości i choć wiedziała, że jest pod dobrą opieką to i tak martwiła się jak to matka. Siedząc samotnie w kuchni, sącząc poranną herbatę wpadła do jej głowy szalona myśl, tak szalona, że aż niemożliwa. Jedyne co teraz mogło ją uspokoić to wyjazd do uroczego domku nad morzem w Montauk. Nie zastanawiała się ani chwili, bo już sekundę może dwie później trzymała w rękach telefon i dzwoniła do pracy. Wymówienie się złym samopoczuciem i upewnieniem się, że może wziąć wolne na cały weekend było banalnie proste. Z uśmiechem na ustach zaczęła się zbierać. Zarzuciła polar na ramiona, chwyciła kluczyki i już zbiegała w dół schodami do samochodu.

~~

Ominęła letni domek i skierowała się wprost na plażę.

Usiadła tuż przy brzegu na polarze. Morskie fale obmywały delikatnie jej stopy, łaskocząc lekko. Wpatrywała się w horyzont i rozmyślała. Nad wszystkim i nad niczym. Myślała o jej ukochanym synku, o niebieskich landrynkach, znów o Percym i o nim… o mężczyźnie, którego kochała ponad wszystko… i nadal chyba kocha. Nie widziała go tak długo. Poczuła łzy na policzkach i zaśmiała się cicho. Jej szalona myśl jest chyba zbyt genialna i zwariowana. Delikatnym ruchem ręki zgarnęła pojedynczą łzę na palec, a chwilę później pozwoliła łzie skapnąć wprost do morza z cichą modlitwą ku wszelakim bóstewkom morskim. Zobaczyła jak jej łza nie miesza się ze słoną wodą morską tylko niczym lśniąca perła jest niesiona prądami oceanicznymi w jego głąb.

Podkuliła nogi i objęła je, wtulając się w kolana niczym w miśka. Zamknęła oczy i znów pogrążyła się w swoich myślach. Strasznie bała się o swojego syna. Z jednej strony był herosem, tym który pokonuje potwory z drugiej zaś to właśnie przez to potwory chcą go zabić.

Boże… a nawet bogowie! Ten świat już od dawna płatał jej takie jeśli nie gorsze figle. Odkąd była mała widziała okropne i przerażające monstra, podobno potrafi widzieć przez jakąś mgłę czy coś w tym rodzaju. Pamięta dobrze, pierwszy raz był gdy miała sześć latek. Zobaczyła wtedy bożka śmierci – Tanatosa. Piękny, choć lekko przerażający mężczyzna o czarnych skrzydłach, złotym nożem odciął pukiel włosów jej babci. Siedziała wtedy przy niej i przestraszona wpatrywała się w gościa. Syn Nocy jedynie mrugnął do niej okiem i przysłonił usta palcem na znak, aby była cicho po czym zniknął, tak po prostu. Nikt oczywiście nie wierzył jej w to co widziała. Kiedy podrosła w szkole dowiedziała się w końcu kim był. Na lekcji angielskiego przerabiali mitologię greków i rzymian. Od tamtej chwili widziała coraz więcej i coraz mniej jej się to podobało. Na szczęście „zjawy” te, jak często przywykła je nazywać, nie zwracały na nią uwagi. Tylko raz jedna ze „zjaw” zwróciła swą uwagę na nią i wcale nie była teraz pewna czy żałuje tego czy nie…

Dotarł do niej plusk wody i znajomy zapach prawdziwego morza, nie otwierała nadal oczu, ale bardzo dobrze wiedziała kto to.

– Sally? – jego głos brzmiał tak jak go zapamiętała, łagodny i delikatny, a zarazem stanowczy i władczy jak morskie tonie. Tak jak wtedy, gdy spotkała go po raz pierwszy. Westchnęła i jeszcze mocniej jeśli to w ogóle możliwe wtuliła się w swoje nogi. Usłyszała jak wychodzi z zasolonej H2O i  powolnym krokiem zbliża się do niej. Zapanowała cisza, tylko morze nuciło swą zwyczajową pieśń, wiatr powiewał leciutko, a nieopodal jakieś ptaki biły się o kawałek ryby. Nic niezwykłego gdyby nie dwie postacie znajdujące się na plaży.

Właściwie teraz jej szalona myśl wydała jej się szalenie głupia i nierozsądna. Powieki ścisnęła jeszcze bardziej i zagryzła wargę. Skarciła siebie w duchu, że zachowuje się jak zakochana szesnastolatka. Bogowie! Tak się w końcu w jego obecności czuła! Zarejestrowała ruch piasku tuż obok niej, a chwilę później owiało ją miłe ciepło z prawej strony. Usiadł i milczał. W jej nozdrza jeszcze silniej wdarł się jego zapach. Taki jaki pamiętała. Słony, mokry i piekielnie pociągający. Jego oddech wciąż ten sam lekko świszczący, brzmiał jak szum morza.

Tak tęskniła… tak bardzo, bardzo, bardzo za nim tęskniła…