Tajemnica dwojga kochanków (4)

Rozdział 4

.

Narracja Percy’ego

Znów mnie pocałowała, sprawiając że odczułem dziewczyńskie uczucie, którego powinno mi być wstyd lecz nie było. Cieszyłem się czując motyle w brzuchu.

– Zrób tak jeszcze raz – Poprosiłem – Pocałuj mnie znów.

– Wariat z ciebie, wiesz? – Odpowiedziała śmiejąc się.

– Ale kochasz tego wariata… – Powiedziałem obejmując ją ramieniem.

– Kocham…

.

Narracja Annabeth

– Wiesz że trzeba będzie im to w końcu oznajmić? – Powiedziałam niepewnie do uśmiechniętego Percy’ego idącego obok mnie. Zbliżaliśmy się już do obozu, więc nie mogliśmy okazywać swych uczuć. – Atenie i Posejdonowi…?

– Mogę teraz? – Spytał uradowany, a ja nie miałam serca mu odmawiać, lecz musiałam. – Mogę?

– Percy… – Na dźwięk swego imienia przebiegł po nim dreszcz sprawiając, że jeszcze bardziej się uśmiechnął. – Nie chcesz jeszcze pożyć?

– Jeżeli mam żyć do końca z tobą, to tak – Odpowiedział po chwili namysłu.

– Jesteś niemożliwy…

– Oto cały ja… -Zaśmiał się – jestem wariatem, szaleńcem z…

Nie dokończył z jakiego powodu bo przed nami niespodziewanie pojawił się Glover.

– Prawie spóźniliście się na ognisko – Powiedział uradowany – Już się bałem, że ktoś was porwał.

– Ognisko?! – Wrzasnął uradowany Percy i pobiegł w stronę ogniska powodując tym samym uśmiech na mojej twarzy.

– Tylko o jedzeniu myśli… – Zaśmiałam się i ruszyłam w stronę ogniska, przy którym czekało już pół obozu. – Choć Glover…

– Gdzie byliście? – Spytał. Pięknie, zaczyna się wywiad.

– Na spacerze. – Odparłam pewnie, od roku stosujemy tą samą taktykę i odpowiedź. – Choć bo zjedzą Ci wszystkie puszki.

Glover poszedł w ślady Percy;ego i pognał ile sił w kopytach w stronę ogniska. Zostawiając mnie samą sobie. Norma u chłopaków, zostawić małą i bezbronną dziewczynę. Dobra, przesadzam z tymi przymiotnikami ale tak jest.

Wolnym krokiem ruszyłam ku światłu bijącemu z ognia, oglądając przepiękne greckie gwiazdozbiory. Szybko temat moich myśli zeszedł z gwiazd na bardziej przyziemne sprawy czyli na to, co zajmuje mój umysł od dawna – Ja i Percy.

Kiedyś niedopomyślenia był fakt że ja i on możemy stanowić parę. Gdyby ktoś powiedział mi, że w przyszłości będę w związku z synem Pana Mórz, już dawno znajdowałby się w Tartarze. A teraz? Nie wyobrażam sobie życia bez Percy’ego. Tak samo jak bez dwunastu Bogów zasiadających na Olimpie o zmiennych nastrojach.

W tym przekonaniu umocniła mnie dzisiejsza rozmowa z chłopakiem, oraz reakcja mojego organizmu na jego zapewnienia o swej miłości do mnie i że chce robić tyle rzeczy, które nie może. Nie miałam o tym pojęcia.

Mimowolnie się uśmiechnęłam. Percy jak chce to potrafi być słodki i romantyczny, co czyni go dość nietypowym i dziwnym herosem. Ale co jeszcze dziwniejsze podoba mi się to.

– Witaj Annabeth – Usłyszałam za sobą dobrze mi znany, choć tak rzadko słyszany damski głos.

.

Narracja Percy’ego

– Prawie spóźniliście się na ognisko – Powiedział uradowany – Już się bałem, że ktoś was porwał.

– Ognisko?! – Wrzasnąłem uradowany faktem, że jednak nie spóźniliśmy się na kolacje. Szybko pobiegłem ile sił w nogach w stronę miejsca gdzie zwykle urządzamy ognisko, zostawiając moją dziewczynę z najlepszym kumplem. Co?! Głodny jestem, nie jadłem nic od śniadania.

Usłyszałem za sobą cichy śmiech Annabeth, który zaczął działać jak jad Bazyliszka – poczułem jak moje ciało przeszywa dreszcz i momentalnie byłem jak sparaliżowany. Jednak do moich uszów dochodził śmiech znajomych z obozu siedzących dookoła ogniska.

Gdy nagle ktoś wyszedł z ciemnego lasu…