Potężna heroska

(„Potężna heroska” jest po części kontynuacją opowiadania „Podstęp Luke’a”, nie zmieniam narracji, tylko tytuł)

(Podstęp Luke’a był to wstęp do tego opowiadania)

Grover i ja wysiedliśmy z auta chwilę po Annabeth.

– Może ja jej to wyjaśnię, Annabeth?

– Z jakiej racji?

– Z takiej, że jesteś trochę wstrząśnięta, co wpłynie na twoje zachowanie. Idź do samochodu i zaczekaj chwilę, ty też, Grover. Sam to załatwię.

– O…K.

– Czego ode mnie chcesz? – Zapytała dziewczyna, kiedy moi towarzysze wsiedli do auta. Miała bardzo melodyjny i miły głos, który wcale nie wyrażał strachu, zażenowania, czy gniewu. Był sympatyczny.

– Ja… jestem Percy. Możemy chwilę pogadać? To bardzo ważne.

– No dobrze, ale nie zrobisz mi krzywdy, nie?

– Obiecuję.

– W takim razie nawijaj.

Uniosłem brwi. Takiego obrotu sytuacji się nie spodziewałem. Poczułem, że polubię tę dziewczynę.

– Czy mieszkasz ze swoimi rodzicami? – Zadałem podstawowe pytanie, chociaż wiedziałem jaka będzie odpowiedź.

– Tylko z mamą. Mój ojciec opuścił nas, tuż po mym urodzeniu – rzekła beztrosko dziewczyna.

Oparłem się o bok auta i założyłem ręce na piersi, próbując przybrać luzacki wygląd.

– Czy przytrafia ci się czasem coś dziwnego, niezwykłego?

– Tak – odparła dziewczyna po chwili wahania. – I to dosyć często.

– A co konkretnie?

– Przeważnie widzę dziwne stwory z… mitologii greckiej. Widziałam raz satyra, erynię, takie tam.

– Czyli znasz się na mitologii greckiej?

– Tak. Jest szalenie interesująca, nie uważasz? Dużo o niej czytałam i tym właśnie usprawiedliwiam to, że widzę te stworzenia. Może jestem trochę… dziwna – dziewczyna zrobiła trochę speszoną minę i powoli wzruszyła ramionami.

– Czy… uwierzyłabyś mi – rzekłem powoli – gdybym ci powiedział, że wszyscy bogowie, wszystkie stwory i tak dalej… istnieją?

– Chciałabym w to wierzyć, ale to trochę… niemożliwe – odpowiedziała dziewczyna  z wahaniem, lecz po chwili jej oczy zabłyszczały w ciekawości. – Jednak jeśli dasz mi na to choć jeden dowód, oczywiście uwierzę.

– Mity greckie są prawdziwe, a ty jesteś dzieckiem boga i śmiertelniczki – odpowiedziałem zdecydowanie. Skoro była skłonna we wszystko mi uwierzyć, dlaczego by jej wszystkiego nie wyjaśnić?

– Jestem heroską – powiedziała bardziej niż spytała dziewczyna poczym uśmiechnęła się szeroko i promiennie, zmuszając mnie bym to odwzajemnił. – To wszystko wyjaśnia.