Posejdon (4)

Rozdział czwarty:  Łowczynie

Stałem tak z kartką w ręce, gapiąc się ze zdziwieniem na hipokampa, który podał mi wiadomość. To dziwne żeby Posejdon prosił o pomoc, a jeszcze dziwniejsze żeby prosił o tę pomoc właśnie mnie.

– No i komu my mamy teraz pomagać co? – zapytała z rozpacza w głosie

Annabeth.

-Najpierw pomóżmy Posejdonowi, a potem poprośmy hipokampa, żeby odnalazł Chejrona. Co ty na to? – plan natychmiast utworzył się w mojej głowie.

– Całkiem niezły pomysł jak na Glonomóżczka, ale możemy również poprosić Artemidę i Łowczynie aby spróbowały odnaleźć Chejrona  – słychać było, że próbuje zdobyć się na dobry nastrój, a jej mózg pracuje na przyspieszonych obrotach.

– No, to też jest dobry pomysł, tylko jak to zrobić? –  nie miałem pojęcia jak ona chce tego dokonać.

– Hej, poradzimy sobie – dodałem widząc jej smutną minę.

– Wiem, wiem możemy wysłać wiadomość przez iryfon – odpowiedziała.

Pokiwałem głową.

– No? – zniecierpliwiła się Annabeth

– Co? – nie wiedziałem o co jej chodzi.

Wskazała głową na ocean i zrobiła ruch, który mam nadzieję miał przypominać

deszcz. I wtedy dopiero załapałem o co jej chodziło. Brawo Percy masz zawrotne tempo rozumowania – pomyślałem. Miałem za pomocą mojej władzy nad woda skierować ją tak, aby w kontakcie ze światłem wytworzyła się tęcza.

– Acha, no tak przepraszam- miałem głęboką nadzieję, że się nie zarumieniłem.

Zrobiłem to co mi kazała, a ona wrzuciła złotą drachmę w tęcze, która się nam ukazała.

-Bogini przyjmij moją ofiarę – obraz zamigotał – pokaż mi Łowczynie – zażądała Annabeth.

Obraz jeszcze raz zamigotał i pokazały nam się Łowczynie. Były właśnie na polowaniu, nie widziałem dokładnie na co takiego polują, ale miałem wrażenie, że na coś bardzo starego i groźnego.  W pewnym momencie zauważyłem Thalię. Nie chcieliśmy im przeszkadzać, ale nie mieliśmy wyboru. Czas nasnaglił.

– Thalia!! – krzyknąłem, ale najwyraźniej mnie nie usłyszała.

– Thalia!!- tym razem Annabeth spróbowała i o dziwo dziewczyna usłyszała i odwróciła się w nasza strone.

– Annabeth nie teraz!!  – odkrzyknęła.

– Ale to bardzo pilne!! – nie dała za wygraną Annabeth – Chejron zagina!!

– Co?? – tak się zdziwiła, ze przystanęła i spojrzała na nas z niepokojem.

– To prawda? – zapytała tym razem mnie.

– Niestety tak – odkrzyknąłem.

– Przerwijcie łowy – zawołała do pozostałych.

Podeszła do nas dziewczyna wyglądająca na mniej więcej dwanaście lat.

Była to Artemida. Widać było, że się wściekła.

– O co chodzi? – zapytała siląc się na obojętny ton.

Opowiedzieliśmy jej, a raczej im całą historie dwóch kartek i tak dalej.

– Prosimy was o pomoc w odnalezieniu Chejrona – zakończyła Annabeth.

Po namyśle Łowczynie zgodziły się nam pomóc i ruszyły w swoją stronę. My tym czasem zlikwidowaliśmy tęcze i wskoczyliśmy na hipokampy. Przez całą drogę nie odzywaliśmy się do siebie aż dotarliśmy do …

CDN