Izabella (9)

Rozdział: Happy End?

Od przemiany Nica w boga minęło 7 dni. Tęsknie za nim, nikt nie wie co się dzieje. Osłona obozu słabnie. Złote runo i Spiżowy smok nie dają rady. Coś niszczy ją od środka. Nie ćwiczę na treningach, jem tylko obiad. Nikt nie zauważył że Nico zniknął. Nie rozmawiałam z Percym od dawna. Co się ze mną dzieje? Chcę przestać, ale coś mi przeszkadza. Nie mogę przestać o nim myśleć.

– Nie rozmawiasz ze mną i Annabeth od tygodnia, co się stało? – Percy zadał pytanie, a ja nie potrafię na nie odpowiedzieć. – Obraziłaś się?

– Nie, Percy nie jestem na ciebie zła. Jestem zła na samą siebie. – to jedyna odpowiedź jaką zdołałam wymyślić.

-Co się z tobą dzieje? Nie zachowujesz się jak Izabella, którą znałem.

-Nie wiem, Percy, naprawdę nie wiem. Sama zadaję sobie to pytanie. – dopiero teraz zważyłam co się dzieje z obozem herosów. Dzieci bogów stoją na wartach, ćwiczą jeszcze częściej niż zwykle. Osłona upadła.

-Wiem, że ma to coś wspólnego z Nico, gdzie on jest?

– Na Olimpie – to go zaszokowało

-Gdzie? – tylko to zdołał wykrztusić

-On…- i opowiedziałam mu całą historie (oprócz pocałunku).

-On jest bogiem?

-Tak myślę.

– Percy, choć tu szybko!- Annabeth zawołała Percego, piekielny organ jest na obozie. Poszłam do mojego domku. Położyłam się na kanapie. Obracałam medalion w rękach. Otworzyłam go, nie wiem czemu. -Δώστε μου δύναμη πάνω όλες τις εξουσίες. Θέλω να κάθονται στην κορυφή. Θέλω να δω Nico.- obraz rozpływał się, moc z medalionu otaczała mnie. Wchodziła do mnie, czułam ją. Medalion pękł na pół. Stałam się boginią, pół bogiń. Skąd to wiem? Dobre pytanie.

-Witaj na Olimpie Izabello- znajomy głos powitał mnie na Złotej posadzce.

-Nico! – rzuciłam się mu na szyje.

-Jestem bogiem pół bogów

-Ja pół bogiń

-Wiem, czekałem na ciebie. Tu trochę nudno bez ciągłego wybuchania- i do tego jego piękny uśmiech.

-To teraz co robimy?

-Może to?- pocałował mnie

KONIEC!!!!!!