Izabella (5-7)

Rozdział 5: „Jaki on słodki”

– Ja jestem…

– Wiem kim jesteś – Nico był ode mnie trochę wyższy. Miał  roztrzepane, czarne włosy i niebieskie oczy – był nawet… przystojny.

– Jesteś herosem?

– Tak.

– Jestem na obozie?

– Nie.

– To gdzie jestem?

– U mnie.

– Jak się tu znalazłam?

– To po błysku upadłaś a zbliżali się więc cię zabrałem.

– Kto?

– Potwory.

– Aha, a czemu nie mieszkasz na obozie?

– To długa historia.

– Ja mam czas.

– A ja nie.

– Kiedy wrócę do obozu – postanowiłam zmienić temat.

– Nie wiem… kiedy po Ciebie przyjdą to…- nie zdążył dokończyć zdania, bo wparował  Percy z Annabeth i… użyli no.. eee tak właściwie nie wiem co to było ale śmierdziało jak by ktoś puścił bąka.

– Nic ci nie jest – Annabeth spytała z wyrzutem sumienia.

– Nie! Nic nie jest w porządku! Co chwila coś wybucha! Oślepia! Atakuje! Pryka! Kwika i bogowie wiedzą co jeszcze!- zaczęłam się wydzierać, aż jakiś syn Aresa wyciągnął miecz i zaczął nim machać! Upsss.

– No wiesz, takie jest życie na obozie. Nic na to nie da się poradzić!

– Tak? To powiedz ile razy byłaś poza obozem?

– 4 razy na misji i raz w szkole.

– Okej, a ile w pierwszych dniach?

– No ani razu ale…

– No właśnie!- już miałam uciec z płaczem do domku ale wszedł Nico. Jaki on słodki (oczywiście tak jak znajomy).

– Sorry za to porwanie trochę  mnie poniosło…- jest taki przystojny! Oczywiście jak znajomy!

– Nic się nie stało.

– Ale właśnie…- Annabeth nic nie kumała! Przecież jej matka to Atena! Dziwne.

–  Nic się nie stało –  i niestety wszedł Percy i wszystko zniszczył!

– Izabella,  Pan D.  Cię  woła a ty Nico idziesz do domku na plaży!- och!  Pan D.  może poczekać!

– Demeter mnie prosiła, żebym wysłał Cię do wyroczni więc idź!!

– Dobrze.

Rozdział 6: „Przepowiednia”

Cudem weszłam na górę żywa. Wszędzie walały się stosy pucharów, kartek, figurek itp. Na krześle leżało coś… Eeee… no co strasznie śmierdziało. To chyba ta mumia.

– Halo! Pani mumio! Eee… możemy pogadać? – nic. Zero! Co za tupet! Pewnie raz na ruski rok ma gościa i co!? Ignoruje go!

– Chwilowo nieczynna

– Kto tu jest?

– Nie poznajesz?! Nie no muszę zwiększyć zasięg boskiego radia, bo coraz mniej herosów go słucha!

– Apollo?! – co on tu robi? Nie powinien teraz latać słońcem? Trochę dziwnie to brzmi.

– Nie, Atena!

– Co tu robisz?

– Kozy pasę! No a jak myślisz co mogę tu robić!

– Zastępujesz mumię?!

– No… przegrałem z mumią zakład i teraz tu utknąłem.

– A to odpowiesz  mi na pytanie?

– No.. Wal! – zastanawiam się co powiedzieć? No jest wiele pytań. Więc wybrałam najważniejsze…

– Jakie jest moje przeznaczenie?

– Nie bardzo oryginalne – zamknął oczy i nagle zerwał się ostry wiatr. Wszystko latało. A ja nie. I wtedy z ust Apolla wyleciała muzyka a ja usłyszałam takie słowa:

Tam gdzie najtrudniej

Wybór cię czeka wielki

– No to na tyle.

– Dzięki – wychodząc nawet nie wstąpiłam do Pana D.  Szłam na plażę.

– Co tu robisz? – Nico podszedł  nie spodziewanie.

– Chcę się utopić.

– Czemu?

– Bo nowa mumia śpiewa okropnie!

– Serio?

– Nie.

– To dlaczego chcesz to zrobić?

– Bo stracę wszystko! I to dla jakiegoś szczytu!

– Ja też straciłem wszystko – rodziców, siostrę i przyjaciół a się nie utopiłem.

-Jak straciłeś siostrę? Też  była herosem?

– Była herosem, rok temu Percy wyruszył  na poszukiwanie Artemidy. Z nim była moja siostra.

– Chodzili ze sobą?

– Nie, była łowczynią. Na misji była też Thalia córka Zeusa, Zoe łowczyni, Grover i Blanica moja siostra.

– Przykro mi.

– Tylko to mi po niej zostało – pokazał  mi złotą figurkę Hadesa.

– Piękne

– Ryzykowała życie, by mi to przynieść a teraz jest u niego…

– Moja babcia, James i Katy, tato też  tam są – łza spłynęła mi po policzku. Nico patrzył  mi prosto w oczy. Ja w jego i wtedy usłyszałam „ Miłości smak poznasz lecz to co w ziemi was rozdzieli.„

– Słysza…- nie skończyłam, bo mnie pocałował.

Rozdział 7: „…”

No… Od czego zacząć? Wczoraj kiedy siedziałam na plaży z Nico on mnie… (to trochę  krępujące) pocałował. Zamknij buzię, bo połkniesz muchę! Wiem! Znam go tylko jeden dzień ale to on zaczął! Ale to nie koniec! Gdy z nim rozmawiałam to usłyszałam kawałek przepowiedni, nie wiem co to znaczy ale muszę ostrzec  Nico.

– Kto tam? – Nico spytał zza drzwi swojej chatki na plaży. Harfie cudem mnie przepuściły. Musiałam je przekupić krakersami.

– Izabella.

– Wejdź, co chciałaś?- Nico był ubrany w spodnie trzy-czwarte, bluzę i sandały. Wyglądał bosko! No może raczej herosowo.

– Muszę ci coś powiedzieć!

– Ja też – co on może mi mówić w takiej chwili? No ale grzeczność wymaga słuchania. Usiadłam na łóżku (on obok mnie!!!)

– Ty pierwszy.

– Jestem synem Hadesa – co?! Największy wróg mojej mamy jest jego ojcem?! No w końcu zmusił do małżeństwa jej córkę!

– Eee… fajnie ale słuchaj…- nie zdążyłam skończyć, bo właśnie na środku pokoju pojawił  się piekielny skorpion.

– Co to? – to pytanie było bez sensu! Przecież dobrze wiem co to jest!

– To…

– Wiem!

– To po co pytałaś?!

– Spanikowałam! A skąd to się tu wzięło?

– Z podziemia! –  to mówiąc zasłonił mnie. No w końcu skoro to z Hadesu to krzywdy mu nie zrobi. No ale się myliłam. Gdy podszedł do nas, Nico kazał mi odskoczyć. Ale potwór szedł dalej. Prosto na Nico! Znów spanikowałam i otworzyłam medalion.

– δύναμη της σαφήνειας! – i z medalika wypłynęła fala mocy. Gdy opadła zobaczyłam nieprzytomnego Nico. Podbiegłam tam, ale upadłam wyczerpana.

– No… nareszcie się obudziłaś! – Percy siedział obok mnie. Usiadłam. Rozejrzałam się.

– Gdzie Nico?

– Nie wiem, a dlaczego miał by tu być?

– No zemdlał!

– Gdzie?

– Tam gdzie ja! Nie wiecie?!

– No ale Ciebie przyniosła Demeter…

– A gdzie Nico?! Nic o nim nie mówiła?!

– Nie…- zerwałam się i pobiegłam do domku na plaży.

Puk! Puk! Nikt nie odpowiadał  więc weszłam. Nico leżał na podłodze (nieprzytomny) a obok jakaś dziewczyna. Była inna, niż normalny człowiek, z dwóch powodów:

1. Miała dziwny strój, srebrno-błękitną suknie (jak księżyc)

2. Nie miała ciała, no miała ale tak jakby była hologramem.

– Kim jesteś?

– Jestem Blanca di Angelo. Siostra Nico.

CDN