Spotkanie! (1)

Byłam już na skraju polany, kiedy mnie znaleźli. Automatycznie, chciałam się zastanowić, czy uda mi się uciec, gdy dotarła do mnie powaga sytuacji.

Nie było czasu. Dzięki moim dodatkowym zmysłom, wiedziałam, że jestem otoczona. Dookoła mnie stało 8 mężczyzn ubranych na czarno, z twarzami ukrytymi w cieniu kaptura. A może to były kobiety?

Zaśmiałam się w duchu z goryczą. Zaraz miało zakończyć się moje życie, a ja zastanawiałam się czy wykończy mnie kobieta czy facet.

Z zamyślenia wyrwał mnie grzmot. Nie zdawałam sobie nawet sprawy, że wokół szaleje burza. Kątem oka dostrzegłam na granicy lasu wielką sosnę. Wyglądała, jakby stała w tym miejscu od początku świata.

Jasny błysk przywrócił moje myśli na właściwe tory, przypominając o niebezpieczeństwie. Jeżeli chcą zabawy, to ją dostaną. Nigdy się nie poddam.

Rzucając ostatnie spojrzenie na drzewo, wyjęłam z rękawa przygotowane wcześniej sztylety. W momencie, gdy napięłam się przygotowując ciało do walki najwyższy z prześladowców poruszył się.

– Opór nic ci nie da – zasyczał. – Taka jest wola bogów. Prawo zostało złamane, a ty nie możesz żyć.

– Chyba jednak mogę, skoro cały czas to robię – wycharczałam ze złością, używając całej mojej charyzmatycznej postawy.

Gdy byłam mała, on i mama zawsze mi powtarzali, że mam dar do irytowania. Tym razem też to podziałało.

– Smarkaczu! Nie wiesz komu się przeciwstawiasz! – wrzasnął, a dla potwierdzenia jego słów na niebie wściekle rozbłysła błyskawica.

– Zeusowi – warknęłam ze wstrętem.

Deszcz jeszcze bardziej przybrał na sile, mimo to nie było mi mokro. Jedyne, co w tamtej chwili czułam, była wielka nienawiść.

I wtedy, zorientowałam się, że nie jestem sama.

Pod sosną stały 3 osoby. Mimo mroku i deszczu, wyraźnie widziałam ich twarze.

Była tam blondwłosa dziewczyna z poważną miną i chłopiec z bródką i kopytami zamiast nóg.

Satyr, nie chłopiec – poprawiłam się w myślach.

Gdy przeniosłam jednak wzrok na ostatnią osobę, zamarłam. Widziałam w jego oczach te same emocje, które mnie właśnie ogarnęły.

Zdumienie, długoletnia tęsknota, radość i wreszcie – strach.

Wróciły do mnie wspomnienia, które tak długo ukrywałam w sobie. Wspólne zabawy, rozmowy o rzeczach błahych, jak i planach na przyszłość. Moment, jak czuliśmy się oszukani, gdy okazało się, że św. Mikołaj nie istnieje, jak i radość, gdy hasaliśmy po Long Island.

Wszystko to powróciło do mnie z ogromną siłą. Znów obudził mnie grzmot. Moi napastnicy, jeszcze nie dostrzegli nowoprzybyłych. Wiedziałam jednak, co zaraz się stanie. Sprzeciwiłam się bogom. Sprzeciwiłam się najważniejszemu bogowi. Mimo to nie żałowałam.

Byłam wściekła. Wściekła na ojca, wściekła na bogów i na siebie samą. Za to, że zostałam zmuszona do uciekania przez całe życie, kryjąc się przed istotami wyższymi. Jednak teraz, patrząc na tak znaną mi twarz poczułam ból. Zawiodłam ich.

– Wybacz mi. Wybacz mi bracie – powiedziałam cicho do Percy’ego.

Nie czekając na jego reakcję, rzuciłam się na najbliższego przeciwnika. Myślałam tylko, co zrobić aby w ostatniej walce w moim życiu nie wypaść na idiotkę przy osobie, która była moim najbliższym przyjacielem. I osobie, z którą wychowywałam się razem przez tyle lat.

CDN