Pościg – zmienić przeznaczenie (5-6)

Rozdział 5: Moje przeznaczenie

Leżałam na piasku. Śniłam.

– To twoje przeznaczenie – mówił głos – nie uciekniesz od niego. To twoje…… przezzzzzzzzznaaaaczenie.

Anastazja poruszała głową. Po twarzy spływał pot. Błądziła w pomieszczeniach koszmaru.

– Anastazjo, obudź się – powtarzał inny głos. Przerażony.

Kate cuciła mnie. Nad sobą ujrzałam twarze wielu obozowiczów.

Centaur kazał im wyjść. Jego kędzierzawe włosy opadły. Twarz postarzał strach. Ustawili mnie do pozycji siedzącej. Byłam w głównym pomieszczeniu Wielkiego Domu.

– Już ci lepiej?

Pokiwałam głową w dół i do góry.

– Co się stało? – spytał nagląco.

Z trudem opowiedziałam o tym, czego byłam uczestniczką. Chejron zamknął oczy.

– Musisz iść do wyroczni – powiedział.

Posłusznie wstałam i słabo przeszłam przez pokój. Kosmyk włosów opadł na moją twarz.

– O co mam pytać – spytałam.

– O przeznaczenie – jego głos dotarł do mnie jakby z głębin oceanu.

Ruszyłam po schodach. Ogarnął mnie strach, lecz nie przed wyrocznią. Tylko przed tym, co powie.

Przeszłam przez klapę i zastałam ją.

Siedziała na stołku mumia. Wokół walały się różne przedmioty.Uśmiechnięta patrzyła na mnie. Bandaże zwisały jak luźne ubranie.

– Jakie jest moje przeznaczenie – spytałam.

Ciszę przeszył syk. Z ust Wyroczni wypełzł jak wąż język. Usłyszałam przepełniony grozą głos:

-Twe przeznaczenie zawiłe jest,
Pełne nieszczęść i nieścisłości też,
u wrót mgły zdrajczyni czyha,
nienawiść umrze i pycha, dwa przeznaczenia równa się jedno,
głęboko ukryte jest tej sprawy sedno.
Na wschód podążaj spętana w przeznaczeniu swym,
w klejnocie prawdy zawarty sekret twego przeznaczenia.
Śmierć czyha u wrót życia.
Przeszłość jasna się stanie i twe przeznaczenie przez noc się przedostanie.
Syn jego znajdzie cię i zakocha się.
lecz miłość ta nie przetrwa zbyt zawiła jest.
Księga prawdę ci powie i sekretu do chowie,
przeznaczenia rozwikłasz zagadkę,
ale stracisz coś co jest cenne i rzadkie.

Wyrocznia zmieniła głos .Stał się bardziej chrapliwy niż był wcześniej i syczący.

-Na misje musisz iść sama, ucieczka jest ci dana.

I wyrocznia umilkła.

Odwróciłam się. Do pokoju wtargnęli inni obozowicze. Chejron patrzył się na mnie.

– Idziesz na misję – usłyszałam z jego ust.

***

– Zapisałam całą przepowiednię – powiedziała Katie i podała mi kartkę w linię. Złożyłam ją i schowałam do bluzy.

Satyrowie spakowali moje rzeczy i miałam je już w plecaku na plecach.

– Żegnaj – powiedziałam.

Chyba nie wyjdę z tej misji cało, pomyślałam i przytuliłam moją najlepszą przyjaciółkę. Samotna łza spłynęła po policzku. Wyszłam poza granicę obozu.

Szłam nie wiedząc co mam robić. Usiadłam przy drodze i miałam już schować głowę między nogi, gdy wpadł mi pewien pomysł do głowy.

***

Rozdział 6: W tym samym czasie, gdy Anastazja otrzymuje przepowiednię od wyroczni…

Okrągłe pomieszczenie. Czarne ściany pokryte ornamentami, wzorami róż i straszliwych scen. A pośrodku kamienna marmurowa misa na podwyższeniu.

– Już jestem ojcze – przez drzwi do pomieszczenia wszedł trzynastoletni chłopiec.

Czarne włosy lekko falowane odcinały się na tle ścian.

– Podejdź – usłyszał odpowiedź.

Chłopiec podszedł do kamiennej misy.

Do misy w lodowatą wodę wrzucono prochy umarłych.

– Oto twój cel. Wytłumaczyłem ci już wcześniej co masz robić.

Chłopiec ujrzał dziewczynę. Niesłychanie piękną. Ciemnoniebieskie oczy zachłannie łaknęły jej obraz .Woda zaiskrzyła i obraz zniknął, a wraz z nim chłopiec w tumanie czarnego pyłu.

CDN