Kontynuacja Spiżowego smoka (1)

1. Czas (za) szybko leci

Ujrzeliśmy przedziwną scenę: wokół nas dzieci Aresa toczyły między sobą bitwę i raz po raz padali w piach z wykrzywionymi twarzami.

– Dzieci Aresa umieją świętować tylko swoje zwycięstwa – mądrze stwierdził Beckendorf.

– Dziwne typy.

– Po tatusiu – rzekł Beckendorf i obaj zanieśliśmy się śmiechem.

Lekkie trzęsienie ziemi przywołało nas do porządku. Spojrzeliśmy na plażę a tam wszystkie dziewczyny z domku Afrodyty leżały na ręcznikach i wystawiały ku słońcu swoje wdzięki (oczywiście wszystkie w bikini). Beckendorf od razu wlepił wzrok w Silenę i zerwał kontakt z otoczeniem. Chejron grał z Panem D. w remika. Pan D. oczywiście pełnił straż przy olbrzymim grillu, gdzie piekło się z tuzin kiełbasek, które raz po raz znikały w nienasyconej paszczy boga. Dostrzegłem Annabeth nad samym jeziorem. Budowała imponującą budowlę z piasku. Brakowało mi tylko Grovera, ale nadstawiłem ucho i po chwili usłyszałem stłumione śmiechy przypominające beczenie. Wśród drzew koło nimfy leśnej siedział Grover i flirtował z nią.

– Idziemy do nich? – spytałem niepewnie Beckendorfa.

Odpowiedziała mi cisza.

– Beckendorf!

– Co?! – spytał zdenerwowany.

– Idziemy?

– Nooo – Beckendorf wciąż nie mógł oderwać oczu od Sileny.

Mijając Chejrona usłyszeliśmy, że o czymś rozmawia przyciszonym głosem z Dionizosem. Chejron uśmiechnął się nerwowo do mnie nie przerywając rozmowy. Beckendorf spojrzał pytająco na mnie. Nie wiedziałem, o co chodzi Chejronowi, więc tylko wzruszyłem ramionami. Beckendorf nic nie mówiąc z błogim uśmiechem oddalił się w kierunku Sileny. Nie mając nic do roboty poszedłem do Annabeth pogadać z nią. Starałem się iść jak najciszej, żeby ją wystraszyć, rewanżując się za bitwę. Gdy już byłem tak blisko, że mogłem policzyć małe okna w jej zamku gwałtownie odwróciła się.

– Percy!!! – wykrzyknęła.

– Annabeth!!! – krzyknąłem z rozbawieniem.

– Miło cię widzieć – powiedziała rumieniąc się.

– Ciebie także. Widzę, że nie marnowałaś czasu.

– Eeee. Tak tylko grzebię w piasku.

– Może się przejdziemy? – spytałem niepewny jej reakcji.

– Jasne.

Chciałem zapytać ją o pokaz fajerwerków do którego wszyscy, którzy mieli iść, się nieustannie przygotowywali.

– Jak tam przygotowania do Dnia Niepodległości?

– A co tu przygotowywać?

– No wiesz, trzeba zarezerwować stolik z dobrym widokiem na niebo, zamówić coś do jedzenia i picia, to wszystko się nie zrobi samo.

– Martwisz się na zapas. Chejron zawsze nam wszystko zamawia.