Izabella (2-4)

UWAGA! To już 5 wpis Ateny, zatem serdecznie gratuluję nowo nabytej rangi THE BEST OF
Bardzo proszę szanowną Autorkę o maila z debestowym opisem i obrazkiem
Adminka

***

Rozdział 2: „Mama”

Gdy weszłam, odjęło mi mowę. Domek był piękny! Na ścianach były tapety w drzewa, a wyglądały tak realistycznie! Zamiast łóżek hamaki! Szafki, biurka i regały na książki były zrobione z gałęzi (nawet wystawały listki!). Nie było podłogi, zamiast niej była… trawa!! Na końcu pokoju były drzwi z napisem „Pokój Demeter, nie wchodzić!”.

– Piękny, prawda… – piękny kobiecy głos odezwał się zza moich pleców.

– Kim…- nie zdążyłam dokończyć, bo już stała przede mną. Piękna, młoda kobieta. Miała: zieloną suknie w kwiaty, brązowe włosy, zielone oczy i dziwny błysk w oku.

– Jestem Demeter.

– Dzień dobry – ukłoniłam się grzecznie.

– Och… odpuść sobie ukłony! Nienawidzę ich!

– Dobrze… Cześć, mamo.

– Opowiedz mi, co się działo z tobą, gdy mnie nie było.

– Gdy tato zmarł trafiłam do Jamesa i Katy. Babcia nie mogła mnie wychować, więc mieszkałam z moimi zastępczymi rodzicami. Było mi bardzo dobrze, aż do tragicznego wypadku. James i Katy jechali po mnie, bo byłam u babci. Zderzyli się z cysterną i zginęli na miejscu… (chwila przerwy na parę łez) wtedy byłam z babcią jakiś… tydzień. Dzień przed śmiercią powiedziała mi o obozie. Jak dostała zawału wiedziałam, że nadszedł czas i przyszłam tu. Nie wiem skąd znałam drogę.

– Ciekawe… – Demeter wyraźnie nad czymś myślała. Gdy…

– Dzień dobry – powiedział zasapany Percy.

– Co chciałeś, Percy? – Demeter zapytała swoim pięknym głosem.

– Pan.D. pani szuka.

– Już idę, do zobaczenia Izabello – powiedziała i rozpłynęła się w złotej mgle.

Gdy zostałam sama podeszłam do lustra. Chciałam zobaczyć, w czym jestem podobna do mamy. Moje włosy są długie i kręcone jak jej, ale moje są rudę, mam zielone oczy jak ona, ale mam piegi. Byłam już zmęczona, więc chciałam się położyć. Gdy leżałam, zamknęłam oczy i odpłynęłam.

Rozdział 3: „Prezent i kłopoty”

– Izabella! Śniadanie!

– Już wstaję – wstałam i nie mogłam uwierzyć, że naprawdę jestem na obozie pół krwi! Na krześle zobaczyłam t-shirt z napisem „OBÓZ HEROSÓW”. Ubrałam się w krótkie spodenki i t-shirt. Pod ubraniami było coś jeszcze. Złoty wisiorek w kształcie serca, otwierany. Obok liścik.

„Izabello, ten wisiorek ma wielką moc, otwórz go tylko w ostateczności.
Demeter”

Podeszłam do lustra, uczesałam się w kucyka i założyłam wisiorek, schowałam go pod koszulkę i wybiegłam na śniadanie.

– Izabella, no jesteś! – Percy podbiegł do mnie.

– Cześć!

– Muszę ci kogoś przedstawić – mówiąc to wskazał na blond dziewczynę stojącą obok. Wyglądała na rówieśniczkę Percy’ego.

– To Annabeth, córka Ateny.

– Cześć, miło cię poznać! – Annabeth wyglądała na miłą.

– Nawzajem, Percy, gdzie mam usiąść?- zapytałam, bo było 12 stolików a większość była pusta.

– Przy stoliku numer 4.

– Dzięki.

Gdy doszłam do stolika zorientowałam się, że nie jest pusty. Przy każdym stoliku jest tyle krzeseł ile siedzi osób. Stolik numer 4 miał dwa krzesła.

– Siadaj Izabello – powiedział ten sam głos, który słyszałam wczoraj.

– Demeter!

– Zostanę na śniadaniu a później muszę wracać na Olimp.

– Szkoda…

– Jedz, musisz mieć dużo sił na trening, po śniadaniu pójdź do Percy’ego, będzie cię trenował, później Annabeth będzie cię uczyć greckiego. Po treningach pójdziesz ze mną, Artemida nauczy cię strzelać z łuku.

– Każdego na obozie trenuje?

– Nie, ale ty musisz mieć najlepszego nauczyciela – odparła a potem odeszła w stronę bramy.

Długo patrzyłam w tamtą stronę, z zamyślenia wyrwał mnie silny ból.

– Izabella! Nic ci nie jest? – zobaczyłam nad sobą setki głów.

– Chyba… co się stało?

– Zaczęłaś krzyczeć a potem upadłaś – po tych słowach już nie słyszałam co do mnie mówią. Patrzyłam w dal, zobaczyłam Demeter i wysokiego blondyna. Patrzyłam aż z zamyślenia wyrwała mnie świadomość, że jestem strasznie głodna.

– Proszę, pewnie jesteś głodna – Percy jak na zawołanie podał mi tacę z kanapkami.

– Dzięki, kiedy trening?

– Zaczynasz od zaraz!

– Kto to jest? – wskazałam w stronę Demeter i blondyna, ale… nikogo nie było!

– Kto?

– Nieważne, idziemy?

Rozdział 4: „Medalion”

Po treningu byłam padnięta!! Byłam tak zmęczona że nie poszłam na kolację. Gdy weszłam do domku, wzięłam prysznic, założyłam piżamę i położyłam się spać. Po chwili już spałam.

Biegnę, coś mnie goni. W świetle księżyca błyszczy wisiorek. Chcą go zabrać. Uciekam.

– Izabella, ratuj! – słyszę głos wołający o pomoc!

– Kim jesteś?! Gdzie jesteś?!

– Aaaaaaaaaaa!! – obudziłam się. Jest około 3 nad ranem.

– Co się stało?

– Kim jesteś?- odruchowo sięgnęłam po mały sztylet od Percy’ego

– Nie zrobię ci krzywdy…

– Kim jesteś!?- zapytałam trochę przestraszona.

– Przyjacielem.

– Co chcesz?

– Dlaczego krzyczałaś?

– Nie twoja sprawa!

– Przepraszam – wtedy usłyszałam otwieranie drzwi i „Do zobaczenia, córko Demeter”. Byłam zmęczona więc położyłam się spać.

– Och… znowu się spóźnisz! – Percy próbował mnie obudzić, ale coś mu nie wychodziło

– 5 minut… – odpowiedziałam półprzytomna.

– Chejron chce cię widzieć!

– Kto? – wciąż nie kontaktowałam.

– Ten centaur, którego wczoraj nazwałaś koniem! – krzyknął tak, że od razu oprzytomniałam.

– A ten, już idę.

Ubrałam się i wyszłam w stronę dużego domu.

– Witaj Izabello – o nie, ten ton mi się nie podoba.

– Tak?

– Z twoją matką długo zastanawialiśmy się nad tym… – chyba się nie dowiedzieli o tym, że z bliźniakami włamaliśmy się do domku Aresa i wszystko wysmarowaliśmy serem?

– Chejronie!! Organ w stajni numer 4!! – Annabeth wpadła w ostatniej chwili.

– Izabella, uciekaj do swojego domku!! – centaur wrzeszczał jak opętany, na pewno już wie o tym serze.

– OK.

Uciekałam jak szybko mogłam. Wpadłam do domku. Zamknęłam drzwi i schowałam się pod biurko (wiem mała przesada).W tym momencie do mojego domku wpadł strasznie wściekły… no właściwie nie wiem co!!!

– Oddajjj too!! – to chyba była Łaskawa, ups mój błąd!

– Co?

– Wisiorek!

– Niedoczekanie twoje! – i otworzyłam go.

– Φως! – krzyknęłam po… grecku? Chyba znaczy światło. Skąd ja to wiem? Nieważne, i wtedy wszystko zaczęło robić się złote, a Łaskawa była… właściwie to nic nie widziałam, bo był błysk i zemdlałam…

– Nic ci nie jest? – zapytał tajemniczy głos, który słyszałam w nocy.

– Kim jesteś?

– Nico.

CDN