Blair Crawford (3)

Rozdział 3: Obóz… I to jaki!

Gdy dojechaliśmy do obozu herosów, czułam się lepiej, lecz mój stan daleki był jeszcze od ideału. Chlipałam przez kilka minut, a potem próbowałam nawet żartować z tej sytuacji, lecz słabo mi to wychodziło.

Ciacho numer 1 (tak, Apollo nadal jest ciachem. Ares też był całkiem niezły, ale te płomienie w oczach są delikatnie obrzydzające! Już wolałabym, aby śmierdziały mu stopy!) i jego siostra w ogóle się do mnie nie odzywali, lecz w oczach Artemidy zauważyłam delikatne ciepło.

Tak, moje słońca najmilsze, ja i Artemida pogodziłyśmy się! Koniec świata!

Co nie znaczy, że jeszcze się z nią nie pobiję. W końcu to ja, nie?

Dobrze, wracam do tematu.

Moje wrażenia po obejrzeniu obozu herosów:

…

…?

…?!

…HORROR!

A oto macie kilka powodów, dlaczego:

Po pierwsze, nie było tu żadnej kosmetyczki, fryzjerki czy manikiurzystki. Ba! Nie było tu nawet żadnych sklepów!

Po drugie, ja bardzo przepraszam i w ogóle, ale czy oni tam ćwiczą z bronią i robią jakieś dziwne wyścigi na dziwnych pojazdach?! I sami robią te „rydwany”?! Czy ktokolwiek wyobraża sobie moją osobę, robiącą rydwany?! No, błagam was!

Po trzecie i najważniejsze: Nie było tu żadnych ciach! Rozumiecie? Ż-A-D-N-Y-C-H (no, oprócz z domku Afrodyty, ale to kazirodztwo, nie?).

– Ja mam tu mieszkać?! – szepnęłam do Artemidy.

Bogini spojrzała na mnie zdziwiona.

– O co ci chodzi, Blair? Tu jest pięknie! Las, zwierzyna, walka… – wyliczała.

Spojrzałam się na nią sceptycznie. Przyroda – terefere. Błoto, komary i inne te robactwa. Poza tym, ja rozumiem, że ona jest jakąś chłopczycą, ale to nie znaczy, ze ja jestem, prawda?!

Ja nawet nie wyglądam…

Westchnęłam wymownie i poszłam wraz z nimi do dyrektora, czy kogoś tam. Pierwsze, co zobaczyłam, to całkiem przystojnego mężczyznę na wózku, uśmiechającego się do mnie miło. Odwzajemniłam uśmiech i podałam mu rękę, witając się.

– Blair Crawford, czekaliśmy na ciebie… – powiedział.

Był taki miły, ciepły. Już dawno nikt dla mnie taki nie był. Po prostu nie potrafiłam się nie uśmiechać jak ostatnia idiotka i kiwać potakująco głową. Był słodki, ale nie tak jak Apollo. Przypominał mi takiego dziadka, którego uwielbiałeś, nawet jeśli był uparty jak osioł. Taki rozczulający.

– Miło mi – przywitałam się grzecznie – Panie…

– Chejron.

Dobra, co powinnam teraz powiedzieć? Miałam totalną pustkę w głowie!

– Czy zamiast uśmiechać się do siebie jak idioci, powiesz nam dziecko wiadomość od Afrodyty?

Zadrżałam, słysząc nieprzyjemny i szorstki, męski głos. Spojrzałam się na mężczyznę trochę dalej, wyglądającego, jakby wszystko go nudziło. Bawił się pionkiem od szachów, wzdychając teatralnie.

– A pan to…? – zaciekawiłam się.

– Dyrektor. Mów na mnie Pan D. – odpowiedział.

– Pan D.? Jak Pan Dupek?

Ups!

Nie chciałam tego mówić, tak mi się wymsknęło!

Mężczyzna zaczerwienił się, niszcząc pionek. Artemida i Apollo zachichotali cicho, a Chejron uśmiechnął się, choć starał się to ukryć.

– Ej, Dionizos, wrzuć na luz. Ona niechcący to powiedziała – obronił mnie Apollo.

„Wrzuć na luz”? Czy on próbował z siebie zrobić nastolatka? Żal.

– Dionizos? – zdziwiłam się – To ten bóg kowali ognia i tak dalej? Ten brzydal, który jest zdradzany?

Artemida opanowała się, lecz Apollo zwijał się ze śmiechu. Nawet ten Chejron prychnął. O co im chodzi?

Zauważyłam, że Pan D. miał szeroko otwarte oczy i dyszy jak byk. Wyglądał, jakby chciał mnie zabić.

Ojej, trzeci bóg już mnie będzie nienawidził?!

– Ale nie jest pan taki brzydki. – zamyśliłam się. – To znaczy, pan JEST brzydki, ale myślałam, ze będzie gorzej…

Dionizos wstał i byłam pewna, że się na mnie rzuci, ale on tylko zaczął wymachiwać rękoma.

– Jestem bogiem wina! WINA! – krzyczał.

Wzruszyłam ramionami.

– A co to za różnica, Panie D.? – spytałam.

Ja tam naprawdę nie widzę różnicy!

Dionizos chyba już miał mi coś zrobić, ale na szczęście Chejron i dwójka bogów zabrała mnie od niego.

***

Była już noc, gdy Apollo i Artemida powiedzieli, że muszą odejść. Kiedy to usłyszałam, zachciało mi się płakać, głos się trochę łamał – spędziliśmy ze sobą tylko kilka godzin, lecz były one naprawdę całkiem miłe (no, oprócz kilku związań i pobić). Rzuciłam się Ciachu numer 1 na szyję, głośno szlochając (jak miło było dotknąć jego napakowanego brzucha! Mrrr, kaloryferki!), a z boginią kiwnęłyśmy sobie głowami i uśmiechnęłyśmy się – znaczyło to dla mnie więcej, niż ściskanie się do Ciacha (chociaż sama nie wiem!).

– Jeszcze się spotkamy – pocieszył mnie Apollo.

Kiwnęłam głową, machając do nich ręką i patrząc jak odchodzą.

Po policzku spłynęła mi jedna łza.

***

Następnie Chejron kazał mi się iść położyć. Nawet miałam na to ochotę, ale gdy usłyszałam, że będę mieszkała w DOMKU (soorrryyy, mam dzielić łazienkę z kilkoma osobami?!) zaczęłam się sprzeciwiać i łkać. Mężczyzna westchnął i przez chwilę słuchał moich narzekań, aż w końcu stracił kontrolę.

Zaczął wstawać z wózka. Krzyknęłam.

Jednak on nie przewrócił się, ani cudem nie powstał na dwóch nogach.

To znaczy, powstał, ale na czterech… kopytach.

– Kim ty jesteś?! – krzyknęłam.

Zaśmiał się wesoło i donośnie, widząc moje przerażenie.

– Centaurem, drogie dziecko. Pół człowiekiem, pół koniem.

Nie odpowiedziałam. Przełknęłam głośno ślinę.

Chyba wyglądałam strasznie głupio, bo Chejron nie mógł przestać się rechotać.

– To teraz pójdziesz grzecznie spać, czy mam cię kopnąć? – zażartował.

To znaczy, wydaje mi się, ze żartował, ale wolałam nie sprawdzać.

– Pójdę, pójdę, Chejruś – jęknęłam.

Następnie odwróciłam się i powoli zaczęłam iść w stronę swojego domku.