Własny świat (1-2)

Prolog

– Jesteśmy już niedaleko – powiedziała Annabeth.

– Mam nadzieję – odpowiedzieli chórem Grover i Percy wybuchając przy tym śmiechem. Ich przyjaciółka przewróciła oczami z irytacją.

– Moglibyście przestać! – zawołała. – Musimy znaleźć tych herosów. Przecież po to płyniemy do Wielkiej Brytanii, tak?

– No tak, ale aż w Anglii… Dlaczego nie w Ameryce. Byłoby o wiele łatwiej – zauważył satyr.

– Byłoby. Pewnie rodzice chcieli bronić swoje dzieci. Na naszym kontynencie jest większe zagrożenie ich życia.

– Jest przecież obóz herosów. Tam im się nic nie stanie.

Córka Ateny zareagowała na to zdanie jedynie wzruszając ramionami. Tak dokładnie nie wiadome było ilu jest tam herosów. Znaleziono jedynie duży „zbiór” mocy w Londynie. Nic więcej nie zdołali się dowiedzieć.

Rozdział I

19 czerwca. Za 6 dni koniec roku szkolnego. Chyba najbardziej wyczekiwana data przez wszystkie dzieciaki. I nareszcie będą wakacje, czyli w skrócie wyjazd do Włoch. Ja, mama, moja przyrodnia siostra Rosalie i ojczym Joe.

Mama wyszła za niego za mąż kiedy miałam 7 lat. Mieszkaliśmy jeszcze wtedy w Nowym Jorku. Ale Joe zawsze chciał zobaczyć Wielką Brytanię, więc przeprowadziliśmy się do Londynu. Jego córka Rose jest bardzo inteligentna, ładna i trochę podobna do mnie. Obie mamy ADHD i dysleksje, chociaż jak na dyslektyków dobrze sobie radzimy z czytaniem. Zaś z nadpobudliwością mam większe problemy od siostry. Dużo mnie kosztuje usiedzenie spokojnie w klasie. No, ale wróćmy do rzeczywistości.

Jest jeszcze jedna ważna data. 29 czerwca. Tego dnia będę obchodzić urodziny. Jak na razie wytrzymałam na tej planecie 13 lat. Dziwne, że jeszcze tutaj jestem, skoro chcę umrzeć, a samobójstwo to dla mnie za wiele. Uważam, że ten świat to jeden moment, który powtarza się w kółko, bez końca. Ciągle tylko czuję strach, ból, smutek. Jakby radość przychodziła do mnie bardzo rzadko, bo za mną nie przepada.

Jednak lubię pobyć trochę z przyjaciółmi. Co prawda zadają się ze mną tylko dlatego, że jestem nadzwyczajnie piękna, lecz zawsze dostarczają mi oni nowe newsy ze świata uczniów. Moje czarne oczy aż błyszczą się na wieść o plotkach. Co prawda jestem sprytna i chytra, ale nie chcę ranić innych roznosząc takie informacje, więc często się hamuję. No cóż, taka byłam i będę i nic tego nie zmieni.

Rozdział II

– Danielle, wstawaj! – zawołała mama. – Pora do szkoły.

Weekend zleciał w kilka chwil. A szkoda, bo lubię siedzieć do późna w nocy i wstawać ok. dwunastej. Po prostu leniuchowanie. Nareszcie ostatni tydzień szkoły, ale to nadal są NUUUDY…

– Już idę – odkrzyknęłam na wezwanie.

Przebrałam się i zeszłam na dół, do kuchni. Zastałam tam Rose i mamę. Usiadłam do stołu i ujrzałam przed sobą jajecznicę z grzankami. Nawet jej nie tknęłam.

– Coś się stało? Dlaczego nie jesz? – zapytała mama (sorry za powtórzenia). Na jej twarzy widniały zmartwienie i troska.

– Nic, nie jestem głodna – odpowiedziałam z uśmiechem. Ale ona wiedziała, że to nie o to chodzi. Wiedziała, że nie chcę jej o czymś mówić. Była kobietą piękniejszą od miss świata. Ciężko było nie gadać z nią o wszystkim. Naprawdę. Niestety miałam dzisiaj okropne przeczucia. Jakby miały się wydarzyć straszne rzeczy.

– Idziemy? – zasugerowała siostra. W odpowiedzi skinęłam tylko głową i ruszyłam do wyjścia.

CDN