Izabella (1)

Nowe opowiadanie Ateny, będące kontynuacją „Promieni Księżyca” Akcja dzieje się po wydarzeniach z „Promieni Księżyca – Annabeth, Percy i Grover już wrócili z misji. Atena obiecała, że do „Promieni Księżyca” jeszcze wróci i poznamy całość
Adminka

***

Świt. Szósta rano. Przed Sosną Thali stoi mała dziewczynka. Nazywa się Izabella. Nie wie, jak się tu znalazła, ani gdzie jest. Widzi dom. Idzie tam i nagle… gaśnie światło.

***

– Żyjesz? – spytał dziwnie znajomy głos. Ale chyba się pomyliłam.

– Tak, nic mi nie jest – odparłam z lekką wdzięcznością.

– Jak się nazywasz? – odparł chłopiec. Tak to był chłopiec.

– Izabella

– Cześć Izabella! Jestem Percy.

– Cześć Percy.

– Ile masz lat? – Percy zadawał dużo pytań.

– 10.

– Ja mam 13 lat – mówił z wielkim spokojem, jakby robił to co dziennie.

– Gdzie ja jestem? – po raz pierwszy ja zadałam pytanie.

– Na obozie pół-krwi!

– Eee… Gdzie?

– Wiesz, kto to Zeus, Posejdon, Hades i Atena?

– No… bogowie greccy.

– Tak i oni na prawdę istnieją a dzieci takie jak ty i ja to dzieci bogów i ludzi! Jesteś półboginią!

– Wiem… – i to go zaszokowało.

– Skąd?!

– Babcia mi o tym mówiła, gdy rodzice zginęli w wypadku miesiąc temu…

– Jak to rodzice?

– Jestem adoptowana, a moja babcia jest prawdziwa, a niedawno moja babcia dostała zawału a ja uciekłam z domu i trafiłam tu.

– Żaden potwór ci nie zakatował?

– Nie – popatrzyłam na niego jak na idiotę. Wiem, to nie był miłe, ale gada tak, jakby to on był tu nowy.

***

– Panie D. – Percy mówił to do grubego faceta z colą bez cukru w reku.

– Co?! – facet zwany „Panem D.’’ mówił to tak, że od razu wiedziałam, że go nie lubię.

– Nowa, jest adoptowana, jej rodzice nie żyją, wiedziała o wszystkim przed przybyciem na obóz i w drodze tutaj nic jej nie zakatowało – Pan D. spojrzał na mnie tak, jakbym była żyrafą w stroju baletnicy.

– Czy wiesz, kto jest twoim boskim rodzicem? – spytał z taką uprzejmością, że myślałam, że to powiedział Percy.

– Nie proszę pana.

– A ja tak – tego nie powiedział ani Pan D., ani Percy.

– Apollo? Co ty tu robisz? – Pan D. powiedział to tak, jak do kolegi, więc domyśliłam się kim jest.

– Wie pan, kim jest mój boski rodzic? – spytałam najuprzejmiej jak potrafię.

– Każdy na Olimpie to wie moja droga! – odpowiedział dziarskim tonem. – Twoją mamą jest Demeter.

Gdy to usłyszałam byłam wniebowzięta! Dosłownie, zaczęłam się unosić.

– Iza! Wróć na ziemię! – zaczął żartować Apollo.

– Och, przepraszam, to mi się czasem zdarza.

– Percy zaprowadź nową do domku.

– Dobrze.

***