Droga Smoka (1)

Niewysoka szatynka o intensywnie zielonych oczach siedziała pod rozłożystą sosną. Na kolanach trzymała sporych rozmiarów szkicownik. Dookoła porozrzucane były ołówki, gumki, kredki i inne przybory malarskie. Na papierze widać było zarys postaci. Była to kobieta odziana w starożytną grecką szatę, trzymająca u boku tarczę.

– Bu! – usłyszała szept koło ucha. Przerażona zrzuciła z kolan blok i odwróciła się.

– Nie strasz mnie tak więcej – mruknęła, łapiąc oddech. – Przez ciebie będę się bała dzisiaj zasnąć.

– No to przyjdę do ciebie – uśmiechnął się chłopak. Był dużo wyższy od niej, miał krótkie blond włosy i niebieskie oczy. Na oko wyglądał na jakieś dziewiętnaście lat. Większość dziewcząt z obozu wzdychała do niego, jednak on nic sobie z tego nie robił. Jedyną skazą na jego twarzy była długa blizna biegnąca od kącika lewego oka aż do dolnej szczęki.

– Co tam szkicujesz? – zapytał. Gdy zobaczył, kto to, przez jego twarz przemknął cień niezadowolenia. – Chciałabyś ją poznać, prawda?

– Czasami brakuje mi tej świadomości, że ona gdzieś przy mnie jest. Fakt, może i tata ułożył sobie życie ze zwykłą śmiertelniczką, która nawiasem mówiąc jest naprawdę wspaniałą kobietą, jednak brakuje mi takiej obecności. Ja jej nie traktuję jak matkę. Wychowała mnie Agnes i tyle. Jedyne co mnie łączy z Ateną to DNA – prychnęła szatynka.

Luke nie odezwał się. Zgrabnym ruchem ręki zgarnął przybory do piórnika i przygarnął do siebie Blankę ramieniem. Znał ją od ponad sześciu lat. Nie wyobrażał sobie życia bez niej.

***

Mała, jedenastoletnia dziewczynka wyszła ze sklepu. W rękach trzymała dużą torbę wypchaną zakupami. Niewiele widząc, chwiejnym krokiem skierowała się w stronę domu. Nie zdążyła ujść dwóch kroków, bo ktoś na nią wpadł.

– Patrz jak łazisz, ty… – już miała dokończyć gdy spojrzała do góry. Wysoki, przystojny blondynek o niebieskich oczach, w których widziała strach i zmieszanie.

– Ja… przepraszam. Daj, pomogę ci to pozbierać – uśmiechnął się przepraszająco.

– Nic nie szkodzi. I przepraszam za ten wybuch. Blanca jestem – wyciągnęła w jego kierunku rękę. Chłopak odwzajemnił gest.

– Luke.

Blanca dostrzegła, że chłopak musiał uciec od rodziców. Ubrania były pogniecione, lekko brudne, a w ruchu było coś jakby ze spłoszonego  zwierzęcia. Na całym ciele miał sporo zadrapań i ran. Szatynka zaczęła grzebać w torbie. Wyciągnęła bułkę i podała mu.

– Myślę, że ci się przyda.

Luke był strasznie szczęśliwy. Po raz pierwszy od momentu kiedy uciekł, ktoś okazał mu odrobinę dobroci. I to jeszcze taka nieduża dziewczynka. Mimo niskiego wzrostu, chłopak dawał jej nawet swoje trzynaście lat.

– Dziękuję. – w geście podziękowania pocałował ją delikatnie w policzek. Blanca poczuła, jak na policzki wstępują rumieńce.

– Chodź, pomogę ci opatrzyć te rany.

***

Gdy doszli do boiska do siatkówki, zastał ich dziwny widok. Clarisse, córka Aresa, przytrzymywana była przez swoje koleżanki. Wyglądała, jakby miała zaraz kogoś zamordować gołymi rękami. Niby normalność, gdyby nie fakt, że od stóp do głów była mokra. Jej koleżanki również. Obok stała Annabeth i jakiś czarnowłosy chłopak.

– Musiało być ciekawie. – mruknął do Blanki Luke.

Annabeth podeszła do nich ciągnąc tego nowego za rękaw.

– To jest Percy, nowy ‘nabytek’ – przedstawiła. – Luke’a już znasz. A to Blanca, młodsza grupowa, córka Ateny.

Percy patrzył na dziewczynę z nieukrywanym zdziwieniem. Odróżniała się od dzieci bogini mądrości. W przeciwieństwie do Annabeth i reszty miała brązowe włosy i bardzo zielone oczy. Miał ochotę zapytać ją, czemu tak jest, ale poczuł, że mógłby ją urazić.

– Siemka – dziewczyna z uśmiechem wyciągnęła w jego kierunku dłoń.

– Cześć – Percy odwzajemnił gest.

– Widzę, że miałeś spotkanie bliższego stopnia z Clarisse. Nie przejmuj się. Chyba tylko jej rodzeństwo ma z nią dobry kontakt – zaśmiała się Blanca. – Przywalę jej dodatkowo, przy okazji treningu szermierki – puściła mu oko. Chłopak mimowolnie zarumienił się. Było w niej coś… innego. Annabeth zauważyła jego tępe spojrzenie i szarpnęła go za ramię.

– Nie gap się tak – syknęła.

Blanca spojrzała na niego i zaśmiała się cicho. Wiedziała, co się stało z Percy’m. Wszystko przez krew, jaka płynęła w jej żyłach. Tak zmieszanej nie miał chyba jeszcze żaden heros.

– Idę się przebrać. Luke, za godzinę prowadzisz trening. Żebyś znowu nie zaspał! – pogroziła mu ze śmiechem.

– Przecież wiem – pokazał jej język. Blanca poklepała go po policzku i skierowała się w stronę domku z numerem 6. Luke przez cały czas obserwował ją z zadowoleniem. Nie mógł się wyzbyć podziwu dla tej ambitnej siedemnastolatki. Była tak pewna siebie, a jednocześnie wystarczyło jedno nieodpowiednie słowo i zamykała się w sobie. Po chwili jednak poczuł, że Annabeth i Percy przyglądają mu się ze zdziwieniem. Mimowolnie, na jego twarzy pojawił się rumieniec.

– To.. może ja… już pójdę – wyjąkał i szybkim krokiem oddalił się od nich.

CDN