Promienie Księżyca (1)

– Przyjechaliśmy jak najszybciej się dało Grover.

– To i tak za długo!

– No dobra… o co chodzi! – Annabeth jak zwykle nie chciała tracić czasu.

– Znalazłem coś niezwykłego… – zaczął

– Coś tajemniczego… – wciąż trzymał nas w napięciu.

– Coś… – kontynuował…

– NO CO!? – krzyknęliśmy z Annabeth chórem.

– Sami zobaczycie – w tym momencie byłem tak wściekły na Grovera, że miałem ochotę mu przyłożyć. Moje życie stanęło na głowie od kiedy 3 lata temu dowiedziałem się, że mój kochany tatulek jest jednym z mitycznych olimpijczyków, a mój przyjaciel to
satyr!

Szliśmy długim, ciemnym korytarzem, a jedyne źródło światła to latarka Annabeth, gdy nagle zobaczyłem koniec korytarza już miałem pobiec ku końcowi, gdy nagle Grover złapał mnie za rękę.

– Stój!

Nie miałem pojęcia o co mu chodzi, gdy to zobaczyłem…

Na końcu korytarza, gdzie normalnie powinna być ziemia, była głęboka na 4 metry dziura, a to nie było najdziwniejsze. Na samym dnie leżała srebrna łania (co też nie było takim dziwnym zjawiskiem jak się jest herosem)

– Spójrzcie! – Grover wskazał na niebo.

Z początku wszystko było normalne, ale jak się lepiej przyjrzeć to zamiast słońca był KSIĘŻYC!! A to dopiero początek! Z tego księżyca wydobywały się promienie słońca…

– Percy!

– Grover! – Annabeth krzyknęła tak głośno , a to mogło znaczyć tylko jedno! Miała pomysł… Annabbeth jako córka Ateny, bogini mądrości, jest nie tylko bardzo inteligentna ale i strasznie uparta, więc jak już na coś wpadnie to nie da się jej od tego odwieść.

– Czy wy nic nie łapiecie?!

CDN

(mam nadzieję, ponieważ dotąd nie otrzymałam dalszej części ;))