Melanie (5)

Rozdział V

(i wracamy do pierwszej wersji)

Powolutku zaczęłam się budzić. Nie, nie wyspałam się. To ból w skroni był nie do zniesienia. Nie tylko ból. Głosy także. Ktoś krzyczał. Słyszałam tylko fragmenty zdań.

– … nie zabronisz mi… muszę… tak…w którym… oczywiście!… – głos był znajomy.

Usłyszałam szuranie krzeseł i odgłosy bijatyki, które szybko znikły. Zastąpił je niestety nowy, bardziej uciążliwy dźwięk. Ktoś biegł po schodach. Szybko. Bardzo szybko. Myślałam z trudem. Najchętniej znów bym zasnęła.

Nagle drzwi się otworzyły. Usłyszałam to. Moje oczy były zamknięte. Otworzyłam je, a gdy zorientowałam się, że leżę na łóżku, twarzą do ściany czym prędzej odwróciłam się i spojrzałam na przybysza.

Mój przyjaciel stał w drzwiach zadyszany, patrząc się z troską.

Jackob…?

Na tyle tylko było mnie stać. Łzy ścisnęły mi gardło, bałam się, że się poryczę. Na szczęście nie musiałam nic więcej mówić. W drzwiach stanął mężczyzna w średnim wieku. Miał rzadkie włosy i brodę. Wydawał się być nieco zły, poirytowany i jeżeli dobrze się domyślałam to zachowaniem właśnie mojego kumpla.

Jednak to nie do niego tu przyszłam. Jake nie zauważył mężczyzny. Podszedł do mnie, usiadł na łóżku i przytulił mnie. Poczułam się dziwnie, na dwa sposoby. Jeden – ja przytulałam się z chłopakiem, a jakiś facet gapił się na nas. Drugi – był to ten, którego nie rozumiałam.

– Panie Leer, mogę prosić o wyjaśnienia?

Jackob odskoczył ode mnie speszony i spojrzał na rozmówcę.

– Chejronie… to jest moja przyjaciółka. – wskazał na mnie. – Nie mogłem TEGO tak zostawić.

– Rozumiem. – Kiwnął głową. – Może byłoby grzecznie mnie przedstawić?

Jake zmieszany przytaknął.

– Melanie – Chejron, Chejron – Melanie – wskazał na nas po kolei.

– Miło mi ciebie poznać Melanie.

– Wzajemnie… Oh! – gdy spojrzałam w dół zrozumiałam, że Chejron nie był człowiekiem. Był… centaurem.

Gdy jak głupia patrzyłam się na jego kończyny, on uśmiechnął się, jakby TO nie było nowością.
– Z tego co widzę Jackobie musisz wiele wyjaśnić swojej przyjaciółce – i drzwi się zamknęły.

Wbiłam wzrok w podłogę czując, że on mi się przygląda. „To jest moja przyjaciółka…”. Nadal nią jestem? Dlaczego nic mi nie powiedział? Mógł? Zrozumiałabym. Pewnie… a może nie? Gdy te setki pytań ciskały mi się na usta Jake westchnął i przerwał ciążącą nam ciszę.

– Jesteś zła…? – to był prawie szept. Szept pełen lęków i obaw. Spojrzałam na niego.

– Ja? Skąd? Ja, twoja przyjaciółka, która zrobiła z siebie idiotkę na oczach twojej rodziny, ta, która naiwna polazła za tobą do jakiegoś rąbniętego stowarzyszenia, które dało mi jakieś ziółka, dzięki którym widzę ludzi z tyłkami zwierząt. – Te słowa go raniły. Pewnie. – Nie. Oczywiście, że nie.

– Mel… – mówił zbolałym głosem. Jeszcze więcej bólu było w jego czarnych oczach – nie mogłem ci powiedzieć… nie zrozumiałabyś… – głos uwiąż mu w gardle.

– Zrozumiałabym. Mogłeś powiedzieć… – poczułam, że kłamię. Nie, nie zrozumiałabym. Wyśmiałabym go. – Chwila, a tak w ogóle to o co tu chodzi?

Westchnął. Zrozumiałam, że starał się odwlec chwilę jak najdłużej.

– Kim jest Chejron?

– Centaurem.

– No, domyśliłam się – prychnęłam.

– Ech, tobie tak trudno wybić coś z głowy…- westchnął. – Kojarzysz mity?

– Jakie? – cieszyłam się, że przeszliśmy do sedna.

– Może greckie. Kojarzysz?

– No… coś mi świta…- spróbowałam go rozbawić mrużąc jedno oko i pukając się w głowę. Bez skutku.

– W mitach, wiesz są te całe nimfy, satyrowie, centaury, bogowie i…. potwory. To wszystko istnieje.

– To tym był ten lew nemejski? Potworem?

– Tak.

Znowu zapadła cisza. Bogowie… to się nie mieści w głowie! Tylko co ma do tego mój kumpel?

– A ty kim jesteś? – znów wpatrywałam się w podłogę.

Czułam, że się wacha.

– Jestem istotą półkrwi.

– To znaczy…? – drążyłam.

– Herosem.

Słowo to zawisło w powietrzu.

– Herosem? Pół człowiekiem, a pół…?

– Bogiem – znowu dokończył.

Wybuchnęłam niepohamowanym śmiechem.

– Co? Nie wierzysz mi? – był lekko poirytowany.

– Nie, nie… wierzę, ale… – znowu się zaśmiałam. – Nie mogę uwierzyć, że na klasówce ściągał ode mnie półbóg.

Jake też się zaśmiał. W końcu.

– A co z Cassandrą? – spytałam.

Spochmurniał.

– Nic. Co miałoby być?

– Jest tu w obozie?

– Owszem. Jest. Ale ma nowych znajomych. Nie pogadasz z nią. – czy mi się wydawało, czy był zły? – A ty, jak się tu dostałaś? Z tego co wiem śledziłaś nas. Od kiedy?

– Jakoś tak wyszło…Byłam ciekawa gdzie też was ciągnie – uśmiechnęłam się.

– Choć pokażę ci obóz. – wstał i wyciągnął do mnie rękę. Chwyciłam ją. W końcu wszystko się ułożyło. Nie jestem stuknięta i nie widzę niestworzonych rzeczy.

– Kurcze, gdzie są moje buty?

CDN