Bogini Herosów (Prolog)

W świecie ludzi panowało już trzecią godzinę całkowite zaćmienie słońca. Najpierw biedni śmiertelnicy myśleli, że to księżyc znalazł się pomiędzy Słońcem a Ziemią i efekt niedługo minie. Jednak, gdy słońce już tyle czasu było zasłonięte, zaczynali się niepokoić. Szukano przyczyny tego zjawiska. Niektórzy tłumaczyli to końcem świata i przygotowywali się na najgorsze, inni, nie znając się na tego typu zagadnieniach, nie niepokoili się, a astronomowie wyrywali sobie włosy z głowy. Na świecie panowało zamieszanie. Mimo wielu ciekawych koncepcji nikt nie wpadł na pomysł, żeby odpowiedzi szukać w mitologii. Tak naprawdę ludzkości nic nie groziło, tylko Apollo i Helios (wymieniali się od czasu do czasu swoją rolą) porzucili swoje rydwany i podobnie jak inni bogowie, stali na placu przed pałacem Zeusa. Panowała atmosfera wyczekiwania i niepewności, zewsząd było słychać ciche szepty. Może coś się stało? Może są jakieś problemy? Widzieliście, czy Iris szła do rezydencji? W końcu tłum stał tu już trzecią godzinę i nikt nie przynosił żadnej wiadomości. Szepty zamieniały się stopniowo w normalne rozmowy, żeby w końcu przeistoczyć się w krzyki i nawoływania. Rozważania przerwały odgłosy trąb i Zeus ogłosił, że urodziła mu się córka, którą nazwano Luną. Zgromadzeni ryknęli „Hura”, zaczęli rzucać się sobie w ramiona i wykrzykiwać gratulacje. Wszyscy się cieszyli. Świętowano przez kilka dni. Kucharze pracowali w pocie czoła, przygotowując niezliczone ilości ambrozji. Na uczty zapraszano nawet te najmniej ważne bóstwa, które chętnie odwiedzały Olimp i bawiły się z innymi.

I tak oto narodziło się dziecko, które miało na zawsze zmienić świat ludzi i bogów.