Po dwumiesięcznej przerwie, nareszcie udało mi się skończyć ten rozdział. Bardzo Was przepraszam za taką długą przerwę. Mam tylko nadzieję, że ktoś jeszcze pamięta to opowiadanie i zostawi pod nim

Płakał. Zdecydowanie płakał. Pochylał się nad zranioną przyjaciółką i wyjmował jej sztylet z ramienia. Byli w ciemnym zaułku. Ona leżała, on klęczał.

 Moi kochani! Pewnie kojarzycie, że ostatnio na RR nie ma zbyt dużego ruchu – postanowiłyśmy więc razem z IzzyR za zgodą Adminki wypróbować pewien pomysł, a mianowicie: Pojedynki. Teraz raczej

Pierwszy wiersz, jaki w życiu napisałam, nigdy więcej czegoś takiego się nie tknęłam. Nie wiem co mnie zainspirowało. Chyba po części ostatnia praca Jane oraz pewna lekcja w szkole (tak,

Dedyk leci samolotem do Carmel i Cass – coś im się należy za sprawdzanie sensu w tym dziele. Krótko i zwięźle- będzie to miało pięć, bądź cztery części, zależy ile

Percy stał oparty o skałę. Ręce miał skrzyżowane na piersiach. Patrzył nienawistnie gdzieś przed siebie, w pustkę. Był wściekły. A ja nie potrafiłem go wyciągnąć z tego stanu. -Na pewno

Widzicie, jak ja się dla Was poświęcam! Na gwałt to poprawiałam, a i tak uważam, że ta część jest… niezła. Tak, jeśli Piper myśli, że to jest niezłe, to znaczy,