Hej,. cześć i czołem. Mój komputer stwierdził, że łaskawie się włączy, więc przysyłam jednoczęściówkę ze specjalną dedykacją dla Izzy, Inez i Carmel. 

Wszyscy nadal patrzyli się we mnie otwartymi oczami. No ile można? Chłopak leżący na szpitalnym łóżku wybawił mnie z niekomfortowej sytuacji. – Wody.. – Wychrypiał. Blondyn wyglądający na uzdrowiciela szybko

Hej, hej, hej, tu znowu Rena <3 Cieszę się ogromnie, że tak bardzo spodobało się Wam moje poprzednie opowiadanie Solangelo, wstawiam więc drugie~ Nie jest ono tak dobre jak poprzednie,

Bogowie nie wiem co ma tutaj napisać. Chciałabym się zmieścić w kilku zdaniach, a czuję się, że jest mi potrzebne co najmniej pół strony. Nie było mnie tu ponad rok.

Zacznę od tego, że przepraszam za opóźnienie ;x nie zdążyłam wysłać w czwartek- jestem chora i po protu zasnęłam. Kolejny rozdział, tym razem Vicky. Jak widzicie, powoli, bardzo powoli zbliżamy

To miejsce zawszę tętniło życiem…  A teraz?

Jest mi tak strasznie wstyd, że znowu zrobiłam (ponad!) miesięczną przerwę między rozdziałami. Przepraszam, przepraszam, przepraszam. Za to serio napracowałam się nad tą częścią i liczę, że się Wam spodoba.

Dwa lata temu nie uwierzyłabym, że mogę się zakochać. Zawsze uważałam miłość za coś tak absurdalnego, że niemającego racji bytu.