Naznaczona (Prolog)

Zwariowałam, ponieważ zapraszam was po przerwie na prolog mojej pierwszej kilkuodcinkowej historii.

***

Mała ośmioletnia dziewczynka wpadła do pokoju brata z łzami w oczach. Chłopak przerwał pakowanie i spojrzał na siostrę zdziwiony. Ona nigdy nie pozwoliła nikomu pokazać swoich łez.

– Co się stało Cole – zapytał się klękając przed dziewczynką.

– Ja nie chce żebyś wyjeżdżał – wyszeptała mu do ucha, ufnie się do niego przytulając. – Proszę nie jedź.

– Ale ja musze jechać. – powiedział patrząc jej prosto w zielone oczy. – Poza tym to tylko dwa miesiące. Szybko zleci. – dodał szybko widząc jak samotna łza spływa po rumianym policzku dziewczynki.

– Weź mnie ze sobą. Będę grzeczna. Słowo – powiedziała kładąc rękę na sercu i unosząc dwa palce, drugiej ręki. Chłopak zaśmiał się i poczochrał włosy siostry.

– Za kilka lat i ty tam pojedziesz. Obiecuje.

Teraz kiedy stałam z wyciągniętym mieczem, celując prosto w jego serce, to jedno wspomnienie, zaatakowało mój umysł.

– I co zabijesz mnie – zapytał się mnie z kpiną w głosie.

– Rozkaz to rozkaz – mowie z przekonaniem w głosie. Charlie kręci przecząco głową.

– Zrobili Ci pranie mózgu, ale.. – robię krok w jego stronę. Miecz oparł się o tors Charli’ego.

– Ty nic nie rozumiesz – krzyczę – Ja musiałam to zrobić – wyciągnięta ręka zatrzęsła mi się niebezpiecznie.

– Proszę – szepcze, ściskając pogięte zdjęcie. Nie wiem co mam zrobić. Jestem między młotem a kowadłem. Bezpieczeństwem dla osób których kocham a rozkazami, które zawsze wykonuje. Decyzja należy do mnie.