CÓRKA GŁĘBIN – przeczytaj pierwszy rozdział!

Zeszłam kamienistą ścieżką nad ocean.

Sto metrów za wydziałem morskiej sztuki wojennej skały opadały prosto do Pacy ku. Daleko w dole biała piana na falach rzeźbiła stalowoszare morze. Przybój grzmiał i odbijał się echem od brzegów zaokrąglonej zatoki jak chrapanie giganta.

Mój brat Dev czekał na mnie na skraju klifu.
– Ana-banana, spóźniłaś się.
Wiedział, że nie znoszę, kiedy tak do mnie mówi. – Zaraz cię stąd zepchnę – warknęłam.

– No, zawsze możesz próbować.

Kiedy Dev się śmiał, zwykle niesymetrycznie krzywił twarz, jakby nie mógł wyrównać ciśnienia w jednym uchu. Dziewczyny mówiły, że to urocze, ale mnie to nie przekonywało. Jego ciemne włosy zawsze sterczały mu z przodu, co przypominało kolce jeżowca. Twierdził, że „taki ma styl”. A ja uważałam, że powodem jest spanie z poduszką na twarzy.

Jak zwykle miał na sobie standardową szkolną czarną piankę ze srebrnym symbolem rekina z przodu przypominającym, do którego domu w akademii należał. Zdaniem Deva kiedy nurkowałam w bikini, zdradzałam objawy pomieszania zmysłów. Pod wieloma względami był twardym facetem, ale jeśli mu pokazać niską temperaturę, zaczynał się zachowywać jak rozpieszczony dzieciak.

Przed skokiem oczywiście się porozciągaliśmy. Znajdowaliśmy się w jednym z nielicznych miejsc w Kalifornii, w których można skakać do morza, nie ryzykując rozbicia się o skały: klify opadały pionowo do wody i ciągnęły się dalej w dół, w głąb zatoki.

Wczesnym rankiem panowały tu cisza i spokój. Pomimo obowiązków Deva – był przewodniczącym domu – zawsze znajdował czas na ten nasz poranny rytuał. I za to go kochałam.

– Co dziś masz dla Sokratesa? – spytałam.

Później zrobił coś, czego się nie spodziewałam. Szarpnął się i podrzucił moją rękę dziobem do góry w geście, który – jak się nauczyłam – znaczył: „Ruszajmy!” albo „Szybko!”. Wykręcił się w bok i odpłynął, woda pchnięta jego ogonem opłynęła moją twarz.

Patrzyłam, jak znika w mroku, i czekałam, aż do nas wróci. Ale tego nie zrobił.

Nie rozumiem.

Zwykle się tak nie zachowywał, nie uciekał od razu po posiłku. Lubił się z nami pobawić. Del ny z natury są towarzyskimi zwierzętami. Sokrates zazwyczaj płynął z nami na powierzchnię i skakał nam nad głowami albo bawił się w chowanego, albo zarzucał nas pytającymi gwizdami i klekotem. To dlatego nazywaliśmy go Sokratesem. Nigdy nam nie odpowiadał, tylko zadawał pytania.

Tego dnia jednak wydał mi się zdenerwowany… I jakby wystraszony.

Na skraju mojego pola widzenia niebieszczyły się światła sieci bezpieczeństwa u wylotu zatoki – świetlisty wzór w romby, którego widok w ciągu ostatnich dwóch lat stał się dla mnie czymś zupełnie normalnym. Nagle na moich oczach światła zgasły, a potem zamigotały i znów się zapaliły. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziałam. Zerknęłam na Deva. Chyba nie zauważył, że z siecią bezpieczeństwa stało się coś dziwnego. Wskazał ręką w górę: „Kto pierwszy, ten lepszy”. I wystrzelił ku powierzchni wody, kopiąc mocno nogami i zostawiając mnie w chmurze piasku.

Chciałabym zostać tu dłużej, zobaczyć, czy światła znów znikną albo czy Sokrates wróci. Ale paliło mnie już w płucach, więc niechętnie popłynęłam za Devem.

Kiedy dołączyłam do niego na powierzchni wody i nabrałam powietrza w płuca, zapytałam, czy widział, że sieć na chwilę zgasła.

Zmrużył oczy z niedowierzaniem.

– Jesteś pewna, że po prostu nie straciłaś na chwilę przytomności?