Prolog: Walka!

Od początku

Widzieliście kiedyś takiego bruneta z zielonyni zielonymi oczami? Na pewno tak, mnóstwo takich chodzi. To może kojarzycie takiego chłopaka z przeciętą wargę wargą i blizną nad prawą brwią? Nadal za mało? Okay… To tak… pod lewym okiem ma pieprzyk, a kiedy się uśmiecha, robią mu się małe dołeczki w policzkach. O czym zapomniałem…? Włosy są, oczy są, blizny są, pieprzyk i dołeczki są… Aaaa! Już wiem! Jeździ na wózku! Jest niepełnosprawny fizycznie! Kurczę, zawsze o tym zapominam!

Tak więc, jestem Liam Woodrick! Dla kumpli Li, a mój psełdonim pseudonim artystyczny (szkolny) to Wood. Mam szesnasicie szesnaście lat, a od roku jestem sparaliżowany od pasa w dół. Lubię Lubiłem większość sportów, ale najbardziej te na świeżym powietrzu. Mój ulubiony napój to zielone slashy i zielona herbata, a potrawa to… to, chyba nie mam ulubionej. Co jeszcze mogę o sobie napisać? Nie wierzę, to dużo trudniejsze, niż się wydaje. Uważałem za głupotę, pisanie pamiętnika przez moją siostrę, ale to się okazuje bardzo trudne, pisać o sobie- mam z tym problem. Może wkrótce się przyzwyzcaję przyzwyczaję.

Tak, jak patrzę, to dużo kreślę, warto to wyjaśnić. Mam dysleksję, więc jeśli zapomnę jakiejś literki, przecinka lub przekręcę coś, to sorka, ale nie panuję nad tym.

Ok, warto wspomnieć, co TO jest. To jest dziennik (pamientnikiętniki piszą tylko baby). Wczoraj siedziałem, ostatnio tylko siedzę i leżę, w straym starym pokoju siostry, obecnie moim. Przęglądałem jej rzeczy i znalazłem jej „sekretnik” (tak był podpisany). Okazało się, że bardzo dużo tam pisała, opisywała różne sytuacje, sny, emocje… doszłem do wniosku, że może, by oddać hołd siostrze, sam zacznę takie COŚ prowadzić. Mam nadieję, że to pozwoli mi się zbliżyć do siostry. Kurczę, ręka mnie boli od tego pianania PISANIA. Okay, koniec na tą chwilę.

Siedzi na łóżku. Plecami opiera się o białą ścianę. Nogi bezwładnie leżą, przykryte zielonym kocem. Wpatruje się w czarny dziennik, a długopisem uderza o twardą okładkę. Bierze głęboki wdech i wydech. Burczy mu w brzuchu. Zerka na wózek, stojący obok posłania. Niczym się nie wyróżnia. Dwa duże koła, „podstawki” na nogi i siedzisko z dwoma zielonymi paskami na czarnej tapicerce. Zrzuca nogi na podłogę. Słyszy, jak uderzają o zielony dywan, widzi, jak dotykają kolorowych włókien, ale nie czuje tego. Jedną ręką przytrzymuje się wózka, a drugą łóżka. Podnosi się na rękach i przenosi ciało na swój dwuślad. Stawia nogi na podstawkach i zakrywa je kocem. Chwilę modeluje wózkiem między ubraniami, które wczoraj porozrzucał, szukając pilota od kablówki, przy okazji znajdując sekretnik siostry. Wyjeżdża z pokoju. Drewniana podłoga skrzypi pod wpływem nacisku kół wózka. Zna to mieszkanie na pamięć. Na lewo od jego pokoju (trzy standardowe odepchnięcie) jest salon, na prawo (dwa odepchnięcia) łazienka, a na wprost (tak jak do łazienki) kuchnia otwarta na jadalnie. Ściany we wszystkich pomieszczeniach są białe, ale w jego pokoju są jeszcze naklejki przedstawiające drzewa. Wnętrze jest bardzo nowoczesne, jest tu bardzo mało drewnianych elementów, a jeśli już, to są przemalowane na biało lub czarno. Pani Woodrick, macocha Liam’a, unika drewna i naturalnych dodatków. Liam wjeżdża do salonu. Drobna kobitka po pięćdziesiątce siedzi na czarnym, skórzanym narożniku. Ma ciemne włosy, przez które prześwitują siwe pasemka. W kącikach stalowych oczu ma kurze łapki. Mogłaby uchodzić za miłą i ciepłą osobę, ale taka nie była, przynajmniej dla niego.

-Jutro jedziesz do szkoły.- mówi chłodnym i stanowczym głosem.

-Muszę?- pyta, znając odpowiedź.

-Tak.- odpowiada beznamiętnym tonem.- Dobranoc.

-Dobranoc.- odpowiada, odechciewając mu się jeść.

Chciałem być kulturalny i wrażliwy, ale nie. Przy tej kobiecie się nie da! Zawsze, jak patrzę na nią widzę moją małą siostrzyczkę, ale efekt psują jej oczy, obiwiniające mnie o tę tragedię. Jak te piękne, mądre oczy mojej siostry mogą patrzyć na mnie z nienaiścią nienawiścią. Ja rozumiem, że ona cierpi, ale to co się stało, dotknęło też mnię! Jeszcze wymaga ode mnie, bym wrócił do szkoły. Nie chcę. Nie potrzeba mi współczujących, litościwych, rozbawionych czy jakichkolwiek spojrzeń innych ludi ludzi. Nie potrzebnie się ruszałęm. Mogłem cały dzień przesiedzieć w łużku łóżku. Dlaczego nie umarłem razem z nimi? Nie, spokojnie, nie mam myśli samobójczych, przynajmniej na razie. Po prostu zastanawia mnie to. Dlaczego ten ktoś, może ktosiowa, a może ktosiowie, nie ważne, zostawili mnie TUTAJ! A ich zabrali! Nienwaidzę Irytuje mnie to, że tylę kreślę. Nienawidzę tego, kto tak pokierował, nie tyle moim co, mojej siostry i ojca losem (coś jest nie tak w tym zdaniu). Okay… Wdech i wydech, nie ma to, jak pisać, jak się oddycha. Okay, już ok. Idę kładę się spać. Jutro wielki dzień i bla, bla, blaa, blablaa…

Liam leży na sprężynowym materacu. Zaciska mocniej powieki i przekręca głowę z jednej strony w drugą. Malutkie kropelki potu pojawiają się na jego czole. Rozchyla lekko usta i zaczyna gwałtowniej oddychać. Cichy jęk wydobywa się z jego gardła.

Jest czwarta czterdzieści osim. Oczy mi się kleją, ale muszę to napisać. O matulu… No dobra, więc tak… miałem sen, raczej koszmar. Może inaczej, od pewnego czasu (od przebudzenia) budzę się zdyszany, czasami zlany potem i wg przestraszony (mogę używać skrótów?). Nigdy nie pamiętałem co mi się śniło, ale teraz wiem, a przynajmniej ogólnikouo kowo. Okay, więc całość działa się w samochodzie. Jechaliśmy z tatą i siostrą jakąś leśną drogą, niestety nie wiem jaką dokładnie. Ja prowadziłem, miałem niedługo zdawać na pwrako prawko, tata na miejscu pasażera, a siostra na siedzeniu za nim. Tata coś do mnie mówił, nie pamiętam co, wiem, że byłem zdenerwowany, a moja siostra przestraszona, speszona, nie mam pewnośći pewności. Nagle słyszę dziwny krzyk, jakby kogoś obdzierali ze skóry. Potem coś uderza w bok samochodu, w sumie to nie, to bardziej przypominało kopnięcie. Chwilę lecieliśmy i kręciliśmy się, w ońcu końcu zatrzymaliśmy się, uderzając o drzewo. Pamiętam krzyk siostry. Kojarzę, że nagle paraliżujący ból rozchodzi się po moim ciele, a swoje źródło ma na plecach. Potem cisza, krew i oko. Wielkie, przekrwione oko przed rozbitą szybą. Potem pamiętam tylko, że spadliśmy znów na ziemię, a ja straciłem przytomność. To wspomnienie wypadku. Niby obiecałem policji, psychologom i sądowi, że jak sobie przypomnę coś, to powiem, ale nwm czy powinieniem. Ugh… Padam na ryj. Mam jeszce jeszcze trochę czasu do pobudki o szóstej, mam nadzieję się wyrobić na ósmą do szkoły… a tera dobranoc. Tylko proszę: BEZ SNÓW!

Hej, cześć i czołem! (Wysyłam to drugi raz, mam nadzieję, że niedługo się pokarze :-)) To jest nowa seria? Planuję tylko kilka rozdziałów, ale jeśli pójdzie dobrze (czytaj: spodoba się Wam, a ja będę miała wenę), to może pociągniemy to dalej. Co do „Pamięć…”, to wszystkiego dowiecie się w epilogu, który trzeba już tylko doszlifować… 😉 Okay, liczę na Wasze porady w sprawie narracji trzecioosobowej, bo jestem w tym zielona! Ciekawi mnie czy podoba Wam się pomysł, a dokładniej interpretacja propozycji Snakix, które wspomniała o bohaterze, co nie umie ani odrobinę walczyć. Stwierdziłam, czemu nie? Usiadłam z telefonem (byłam na kolonii) i wpatruję się w notatnik… i nic! Nie umię stworzyć postaci frajera (może drugoplanową, ale nie główną). Aż pewnego wieczoru natchnęło mnie! On będzie niepełno sprawny i będzie uczył się walczyć z przeciwnościami! Nie wiem, czy o to chodziło, ale tak pojawił się pomysł. Wyglądał on zupełnie inaczej na telefonie, ale w domu na laptopie powstało widoczne tu dzieło! Mam nadzieję, że się wam spodoba! Do napisania w komentarzach i w epilogu!

Saide