-Percy?- spytał ktoś za moimi plecami. Odwróciłem się i zobaczyłem… -Annabeth!- wykrzyknąłem uradowany na widok mojej jasnowłosej przyjaciółki. -Percy, co ty tu robisz? Miałeś przecież przyjechać dopiero jutro…- zaczęła, ale
-Casandro! Pozwól tutaj!- krzyk starszego pana, czyli mojego dziadka rozniósł się echem po ogromnym domu. -Idę, już idę!- odkrzyknęłam i zeszłam na dół po marmurowych schodach. -Casandro, Casandro, Casandro…- ostatni
Lubisz pisać i masz nam do opowiedzenia jakąś fantastyczną przygodę?
Dodaj swój wpisTo będzie mój pierwszy wpis od czasu przybycia do obozu. Jestem tu już od trzech dni i zaczynam się nieźle orientować w położeniu najważniejszych miejsc takich jak zbrojownia, mój domek,
Siemka wszystkim czytającym. Większość z was pewnie mnie już zna. Jestem znana jako „Postrach obozu” lub „Uosobienie nieszczęścia”, jestem Clarisse La Rue, córka najsilniejszego z bogów, Aresa. Na początek może
Słońce świeciło za oknem, jakby na przekór jej i jej uczuciom. Jej zielone oczy były szkliste, ale nie potrafiła się rozpłakać. Jej umysł nadal zdawał się nie rejestrować faktów, a
Z dedykacją dla „gabumon1” 😉 Och, Clarisse i ten jej szatański umysł. Ta dziewczyna to geniusz. Powinnam do niej częściej zgłaszać się z problemami. Sama bym nie wpadła na tak
Dziś obrazki Clarisse.
Razem z Atalantą wyszliśmy z muzeum. Było zimno i wietrznie. Zadrżałem, mimo że miałem na sobie grubą kurtkę, natomiast moja towarzyszka zdawała się nie zauważać mrozu. Spojrzałem na nią wytrzeszczonymi
